Πολύβουη ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἀλβανίας ἀπό νωρίς τό πρωί. Ἡ βροχή ἔπεφτε σιγά-σιγά σέ ἀντίθεση μέ τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού βιαστικό διέσχιζε τούς δρόμους τῶν Τιράνων. Πολύς κόσμος ἔμπαινε καί ἔβγαινε στό μεγαλόπρεπο τζαμί· αὔριο ἡ μεγάλη γιορτή τῶν μουσουλμάνων, τό Μπαϊράμι.
  Περπατήσαμε ἀνάμεσα ἀπό οὐρανοξύστες, μοντέρνα κτήρια, πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, μαγαζιά μέ γνωστές φίρμες, ὥσπου ἀντικρίσαμε τό ὑποβλητικό κτήριο τοῦ ὀρθόδοξου ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Πάνω ἀπό τήν κεντρική πύλη ἔλαμπε ὁ χρυσός σταυρός ἀνάμεσα σέ δύο στάχυα˙ τό ἀγαπημένο σύμβολο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου, πού συμβολίζει τόν θάνατο καί τήν Ἀνάσταση...
  Οἱ καμπάνες ἠχοῦσαν χαρούμενες καί κόσμος συνέρρεε στόν ναό. Δημοσιογράφοι, κάμερες, πολιτικοί, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, χοροί ἱεροψαλτῶν, πιστός λαός, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἦταν ἐκεῖ. Σέ λίγο θά γινόταν ἡ ἐνθρόνιση τοῦ νέου ἀρχιεπισκόπου. Μετά τήν ἐκδημία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, ἡ ὀρθόδοξη πίστη συνέχιζε τόν δρόμο της στήν πολύπαθη χώρα...
  Ἰδιαίτερη εὐλογία νά ζοῦμε κι ἐμεῖς ἀπό κοντά τέτοιες σημαντικές ὧρες, σ’ αὐτόν τόν τόπο. Ἐδῶ ὅπου ὁδήγησε τά βήματά μας ὁ Θεός ἀπό τά πρῶτα ἐλεύθερα πιά χρόνια καί γιά δύο δεκαετίες εὐλόγησε τή διακονία μας στή σπορά τοῦ θείου λόγου.
  Εἴχαμε συνεννοηθεῖ μέ ἕνα κοριτσάκι τότε τοῦ νηπιαγωγείου -φοιτήτρια ἰατρικῆς στό Πανεπιστήμιο τῶν Τιράνων τώρα νά βρεθοῦμε στόν ναό μέ τήν εὐκαιρία τῆς τελετῆς. Ἦταν μαθήτρια τοῦ ἑλληνοαλβανικοῦ σχολείου «Ὅμηρος» καί στή συνέχεια τοῦ Λυκείου «Πλάτων» στήν Κορυτσά.
  Ὅταν συναντηθήκαμε, ὁ ἐνθουσιασμός καί ἡ χαρά καί τῶν δυό μας ἦταν φανερά. Θυμηθήκαμε τούς συμμαθητές της, τήν τάξη, τίς γιορτές. Ἀπό μικρή πήγαινε καί στό Κατηχητικό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας -ἄν καί ἀβάπτιστη καί ἔδειχνε ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καί προσοχή.
  «Κυρία, νά καί τό τετράδιο τοῦ νηπιαγωγείου μέ τά ἑλληνικά γράμματα!», μοῦ εἶπε δείχνοντάς μου τό παλιό τετράδιο. Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι δέν συγκινήθηκα.
Σέ μιά γιορτή τοῦ Λυκείου γνώρισε τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο, ὅταν τό τμῆμα της τοῦ πρόσφερε ἕνα δῶρο εὐγνωμοσύνης.
  «Ἀντίκρισα τόση ἀγάπη καί τόσο φῶς... Καί τότε εἶπα: Ὁ Θεός εἶναι ἀληθινός! Θέλω νά γνωρίσω κι ἐγώ αὐτόν τόν Θεό. Οἱ χριστιανοί εἶναι ἀλλιώτικοι ἄνθρωποι... Κυρία», συνέχισε μέ κάποια συστολή, «ὁ μουσουλμανισμός δέν μέ καλύπτει. Ἔχω τήν ἐπιθυμία νά βαπτιστῶ!».
Χαρά καί προσμονή διέκρινα στή ματιά της... 
  «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔρχεται μετά παρατηρήσεως», σκεφτόμουν στό ταξίδι τοῦ γυρισμοῦ. Μία ψυχή βρίσκει τόν ἀληθινό Θεό μέσα ἀπό τό φωτεινό βλέμμα καί τό ἱλαρό πρόσωπο ἑνός δικοῦ Του ἀνθρώπου. Τό θαῦμα πού ἔφερε τήν Ἀνάσταση σ’ αὐτή τή χώρα συνεχίζει νά καλεῖ ψυχές γιά τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Χρέος δικό μας ἡ προσευχή.

Ἀκυλίνα

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ἰουνίου - Ἰουλίου, 2025