Στό γραφεῖο τοῦ Διευθυντῆ ἑνός Δημοτικοῦ Σχολείου, μαθητής τῆς Δευτέ­ρας μέ σκυμμένο τό κεφάλι παραδέχεται ὅτι πρῶτος αὐτός χτύπησε τόν συμμαθητή του. Μετά ἀπό τίς σχετικές νουθεσίες ὁ Διευθυντής τόν προτρέπει νά ζητήσει συγγνώμη, ἀλλά ἐκεῖνος ἐπίμονα ἀρνεῖται νά σηκώσει τό βλέμμα καί νά προφέρει τή λέξη. Χρειάστηκε πολύ νά ἐπιμείνει ὁ δάσκαλος καί ἐπί πολλή ὥρα νά νουθετεῖ, ὥσπου ἐπιτέλους ὁ δράστης ἀποφασίζει -μόλις καί μετά βίας- νά ψελλίσει τή λέξη στά... ἀγγλικά: «sorry!».
  Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὄχι μόνο τά παιδιά ἀλλά συχνά κι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι δύσκο­λα ἀναγνωρίζουμε καί ὁμολογοῦμε τό λάθος μας κι ἀκόμη δυσκολότερα ζη­τοῦ­με συγγνώμη. Στό στενό ἤ εὐρύτερο οἰκογενειακό περιβάλλον, στόν ἐρ­γα­- σιακό χῶρο, στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις, πολλές φορές ἡ εὐθύνη ἀπο­φεύ­γεται, τά λάθη σκεπάζονται ἤ ἀμβλύνονται μέ ποικίλες δικαιολογίες. Ἡ παραδοχή τῆς ἀλήθειας σπανίζει καί ἡ ὑπευθυνότητα ἀπουσιάζει. Καί φυσικά, οἱ καρδιές διαρκῶς ἀπομακρύνονται, οἱ δεσμοί χαλαρώνουν, οἱ σχέσεις ψυχραί­νονται.
  Χρήσιμο, λοιπόν, θά ἦταν νά μαθητεύσουμε σ’ ἕναν νεοφανῆ Ἅγιο, τόν ὁ­ποῖο τιμοῦμε αὐτόν τόν μήνα († 22/11), τόν ἅγιο Ἰάκωβο Τσαλίκη, γιά ν’ ἀκούσουμε ἀπό αὐτόν τό μυστικό πού τόν ἕνωνε μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Ἦταν μία μικρή φράση, μόλις δυό λέξεις: «Μέ συγχωρεῖτε». Τήν ἔβαζε πάντα κατακλείδα στά λόγια του, ὥστε ἔγινε τό προσωνύμιό του: Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ «μέ συγχωρεῖτε». Δέν ἦταν γι’ αὐτόν μιά ἁπλή φράση· ἦταν στάση ζωῆς, ἦταν ἱερουργία, τό ἀποτύπωμα τῆς ταπεινῆς ψυχῆς του. Καθώς τήν ἔλεγε, ὑποκλινόταν ἁπαλά σκύβοντας τό κεφάλι, ὅπως ἔκανε κάθε φορά ὡς ἱερουργός μπροστά στό ἐκκλησίασμα πρίν τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, ἀναγνωρίζοντας μέ εὐγένεια στόν καθένα τό «κατ’ εἰκόνα». 
  Κάθε ἐνσυνείδητη προφορά αὐτῆς τῆς φράσης κρύβει φῶς καί δύναμη. Γίνεται μιά πρόσκληση νά σκύψουμε μέσα μας, νά ἀναγνωρίσουμε τόν ἀληθινό ἑαυτό μας, ἀκάλυπτο ἀπό τήν ἀσπίδα τοῦ ἐγωισμοῦ. Τό κέρδος μεγάλο, κα­θώς ἡ ταπεινή ὁμολογία τοῦ λάθους μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τήν ἀλαζονεία, μᾶς εἰρηνεύει, γεφυρώνει τίς ἀποστάσεις καί μᾶς καθιστᾶ συμπαθεῖς. Μέ μιά τέτοια πρακτική ὑπάρχει ἐλπίδα νά μάθουμε καί στά παιδιά μας νά παραδέχο­νται τά λάθη τους καί νά τά ὁμολογοῦν μέ εἰλικρίνεια καί τιμιότητα. Θά εἶναι μία πολύτιμη συμβολή στήν ἁρμονία τῆς κοινωνίας μας.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Νοεμβρίου, 2025