Γνωστό τό προσωνύμιο Ψωροκώσταινα. Χρησιμοποιεῖται, γιά νά ὑποδηλώσει κάποιον ἐνδεῆ ἤ κατώτερο κοινωνικά. Χρησιμοποιεῖται ἐπίσης ἀπαξιωτικά, γιά νά χαρακτηρίσει τήν Ἑλλάδα ὡς κράτος φτωχό λόγῳ τῆς ἔλλειψης ὀρθολογικῆς ὀργάνωσης καί διαχείρισης τῶν ἐσόδων της. Ὡστόσο εἶναι γνωστό ὅτι πρόκειται γιά ὑπαρκτό πρόσωπο, γιά τήν ἡρωίδα τοῦ 1821 Πανωραία Χατζηκώστα ἀπό τίς Κυδωνιές (Ἀϊβαλί) τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Τό 1821 μετά ἀπό τήν ἀποτυχία τῆς Ἐπανάστασης στήν πατρίδα της, οἱ Τοῦρκοι ἔσφαξαν τούς συμπατριῶτες της∙ μπροστά στά μάτια τῆς ἀρχόντισσας Πανωραίας ἔσφαξαν τόν ζάπλουτο ἔμπορο καί σύζυγό της Κωνσταντῖνο, καθώς καί τά παιδιά τους. Μέσα στήν κοσμοχαλασιά λίγοι σώθηκαν καί ζήτησαν ἀλλοῦ καταφύγιο. Καί ἡ ὄμορφη ἀρχόντισσα βρέθηκε μόνη καί πάμφτωχη στά Ψαρά, ἐξ οὗ καί Ψαροκώσταινα∙ προστάτες της οἱ συντοπίτες της καί κυρίως ὁ δάσκαλος τῆς Ἀκαδημίας τῶν Κυδωνιῶν, Βενιαμίν ὁ Λέσβιος.
 Στή συνέχεια βρίσκουμε τήν Πανωραία στό Ναύπλιο, τήν τότε πρωτεύουσα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Γιά νά ἐξοικονομεῖ τά πρός τό ζῆν, προσέφερε ὑπηρεσίες στόν Βενιαμίν, ὁ ὁποῖος παρέδιδε μαθήματα ἐκεῖ, μέχρι τόν Αὔγουστο τοῦ 1824, ὁπότε ὁ δάσκαλος προσβλήθηκε ἀπό τύφο καί «ἐξεμέτρησε τό ζῆν». Ἔκτοτε ξεκίνησε γιά τήν Ψαροκώσταινα ἕνας ἀπερίγραπτος ἀγώνας ἐπιβίωσης∙ ξενοπλένοντας, μεταφέροντας ὡς ἀχθοφόρος βάρη καί μερικές φορές ἀπό τίς ἐλεημοσύνες τῶν συνανθρώπων της προσπάθησε νά ἐξασφαλίζει στοιχειωδῶς τό ψωμί της.
 Ἐκεῖνο τόν καιρό οἱ ὀρδές τοῦ Ἰμπραήμ πού ρήμαζαν τόν τόπο, ἄφηναν πίσω τους φωτιά καί ὀρφάνια. Ἑκατοντάδες ὀρφανά συγκεντρώθηκαν στό Ναύπλιο. Ἡ Πανωραία στή μορφή ἀλλά καί στήν ψυχή, ἀδιαφορώντας γιά τά προσωπικά της προβλήματα πῆρε ὑπό τήν προστασία της παιδιά ὀρφανά, γιά νά τά μεγαλώσει καί νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους. Πόσες φορές ἡ πρώην ἀρχόντισσα δέν χτύπησε πόρτες καί πόρτες, ἐπαιτώντας καί ἐκλιπαρώντας γιά τά ὀρφανά τῆς Ἑλλάδος! Ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε τό μοιραζόταν μέ τά ὀρφανά τῶν ἀγωνιστῶν. Αὐτήν τή ζητιάνα ἀντίκρυσαν τά ἀλητάκια τῆς παραλίας καί περιπαικτικά τήν ἀποκάλεσαν Ψωροκώσταινα.
 Μιά Κυριακή τοῦ ἔτους 1826, στήν κεντρική πλατεία τοῦ Ναυπλίου μετά τή θεία Λειτουργία οἱ πενόμενοι Ἕλληνες καλοῦνται καί πάλι νά βοηθήσουν. Ὁ σοφός δάσκαλος Γεώργιος Γεννάδιος κραυγάζει: «Τό Μεσολόγγι χάνεται. Ἡ πατρίς καταστρέφεται, ὁ ἀγών ματαιοῦται, ἡ ἐλευθερία ἐκπνέει. Ἀπαιτεῖται βοήθεια σύντονος. Πρέπει οἱ ἀνδρεῖοι αὐτοί (οἱ ἥρωες – πρόσφυγες τοῦ Μεσολογγίου), οἵτινες ἔφαγον πυρίτιν καί ἀνέπνευσαν φλόγας, καί ἤδη ἀργοί καί λιμώττοντες μᾶς περιστοιχίζουσιν, νά σπεύσωσιν, ὅπου νέος κίνδυνος τούς καλεῖ. Πρός τοῦτο ἀπαιτοῦνται πόροι καί πόροι ἐλλείπουσιν. Ἀλλ᾽ ἄν θέλωμεν νά ἔχωμεν πατρίδα, ἄν ἤμεθα ἄξιοι νά ζῶμεν ἄνδρες ἐλεύθεροι, πόρους εὑρίσκομεν. Ἄς δώσει ἕκαστος ὅ,τι ἔχει καί δύναται...». Κανείς ὅμως δέν πλησίαζε στό τραπέζι τῆς προσφορᾶς. Καί τότε μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ὅλων, ἡ χήρα ἡ Χατζηκώσταινα βγάζει τό ἀσημένιο δαχτυλίδι πού φοροῦσε, ξετρυπώνει καί ἕνα γρόσι ἀπό τήν τσέπη της καί τά ἀποθέτει ταπεινά στό τραπέζι τῆς ἐρανικῆς ἐπιτροπῆς, λέγοντας: «Δέν ἔχω τίποτα ἄλλο ἀπό αὐτό τό ἀσημένιο δαχτυλίδι κι αὐτό τό γρόσι. Αὐτά τά τιποτένια προσφέρω στό μαρτυρικό Μεσολόγγι». Πόσο ἔμοιαζε μέ τή χήρα τοῦ Εὐαγγελίου πού πρόσφερε τό δίλεπτο στό γαζοφυλάκιο τοῦ ναοῦ καί εἰσέπραξε αἰώνιο τόν ἔπαινο ἀπό τόν Κύριο (βλ. Λκ 21,1-4).
 Κάποιος, ἀπό τόν κόσμο πού ἦταν συγκεντρωμένος, συγκινημένος ἀναφώνησε: «Γιά δεῖτε, ἡ πλύστρα ἡ Ψωροκώσταινα πρώτη προσέφερε τόν ὀβολό της». Ἀμέσως κινητοποιήθηκε τό ἑλληνικό φιλότιμο. Γρόσια καί λίρες καί ἀσημικά γέμισαν τό τραπέζι τῆς ἐπιτροπῆς. Κείνη τή στιγμή ἡ πλύστρα Χατζηκώσταινα ὀνοματιζόταν ἐπίσημα πλέον «Ψωροκώσταινα», γιά νά συνεχίσει τίς εὐεργεσίες της. Ἀργότερα, στό ὀρφανοτροφεῖο πού ἵδρυσε ὁ Καποδίστριας –γριά πιά καί μέ σαλεμένο τό νοῦ ἀπό τόν πόνο καί τίς στερήσεις– προσφέρθηκε νά πλένει τά ροῦχα τῶν ὀρφανῶν χωρίς καμιά ἀμοιβή. Πρίν καλά καλά χαρεῖ τά «παιδιά της», λίγο μετά τή λειτουργία του ἄφηνε τόν κόσμο αὐτό ἡ Πανωραία. Τί κι ἄν οἱ ἐπίσημοι δέν τήν τίμησαν στή θανή της! Τά παιδιά τοῦ ὀρφανοτροφείου τήν ἔκλαψαν σάν μάνα τους κι ἔτσι τήν παρέδωσαν στήν αἰώνια κατοικία της (βλ. Εὐ. Δαδιώτη, «Αἰγαιοπελαγίτικα», τεῦχος 13).
 Ὑπάρχει ὡστόσο καί μιά ἄλλη ἐκδοχή: Ἡ Ψωροκώσταινα ὑπῆρξε σύζυγος ἀγωνιστῆ. Ἀδυνατώντας νά ἐξασφαλίσει τά πρός τό ζῆν ζητιάνευε στούς δρόμους τοῦ Ναυπλίου. Ἐκεῖ τή συνάντησε ὁ Καποδίστριας καί τῆς ἔδωσε τόν ὀβολό του. Ἐκείνη συνειδητοποιώντας τό οἰκονομικό ἀδιέξοδο τῆς χώρας, ἔβαλε στό χέρι τοῦ κυβερνήτη ὅσα χρήματα εἶχε συγκεντρώσει. Ὁ Καποδίστριας συγκινημένος ἀπό τή χειρονομία της ἔδωσε ἐντολή νά τῆς χορηγηθεῖ σύνταξη.
 Ἀνεξάρτητα ὅμως ἀπό τό ποιά ἐκδοχή εἶναι ἀκριβής, τό παρανόμι τῆς Πανωραίας, Ψωροκώσταινα, πῆρε κι ἔδωσε στίς Συνελεύσεις πού ἀκολούθησαν ἐκφράζοντας τήν ἄθλια οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας. Τό 1942, στή συνεδρίαση τῆς πρώτης Βουλῆς κάποιος βουλευτής ἐπανέλαβε τό χαρακτηρισμό Ψωροκώσταινα γιά τήν Ἑλλάδα. Ὁ χαρακτηρισμός, ἔστω κι ἄν φαίνεται περιφρονητικός, εἶχε κατακυρωθεῖ. Ἐξάλλου μέχρι καί σήμερα «ὅλοι ἀπό τήν Ψωροκώσταινα ζητοῦν νά ζήσουν».
 Μόνο πού σήμερα μᾶς λείπουν οἱ Ψωροκώσταινες –εὐδοκιμοῦν, λυμαινόμενες τό Δημόσιο, οἱ mesdames τῶν λεσχῶν καί τῶν καναλιῶν- οἱ ἡρωίδες μέ τήν περιφλεγῆ γιά τήν πατρίδα καρδιά καί τόν ἔνθεο ζῆλο∙ οἱ Πανωραῖες, πού νά προσφέρουν τόν κόπο τοῦ ἀγώνα καί τοῦ ἱδρώτα τους γιά τήν ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μας. Γίναμε γένος ἀγενές καί ἄγονο σέ εὐποιίες, ἀφοῦ πλήθυνε τό κακό καί μᾶς κατέκλυσε ἡ διαφθορά καί ἡ ἀποστασία. Ἀπορροφημένοι ἀπό τά δανεικά, ξεχάσαμε τά ἰδανικά καί χάσαμε τόν προσανατολισμό μας.
 Σήμερα, προπαντός, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό Ψωροκώσταινες πού θα μποροῦν νά σμίγουν τά δάκρυά τους μέ τοῦ ὀρφανοῦ τό κλάμα, νά σκύβουν μέ συμπόνια στοῦ φτωχοῦ τό δράμα, νά δροσίζουν μέ τήν ἀγάπη τους τοῦ ἀρρώστου τό κάμα.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος   

 «Νά ξέρετε πώς ἄν τρέξουμε νά σώσουμε τή Μακεδονία, ἡ Μακεδονία θά μᾶς σώσει», ἐκλιπαροῦσε ὁ Δυτικομακεδόνας Ἴων Δραγούμης. Τή φωνή τῆς Μακεδονίας ἄκουσαν οἱ πρόγονοί μας τό 1912 -1913 νά τούς καλεῖ ἐπιτακτικά καί ἀψηφώντας κινδύνους καί θυσίες ξεκίνησαν τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες, μέ ἀποτέλεσμα σέ δέκα μῆνες νά διπλασιασθεῖ ἡ Ἑλλάδα.
 Ὁ λαός μας κατά τήν ἡρωική ἐκείνη ἐποχή, ἑνωμένος καί ἀγαπημένος, ἐπέδειξε ὕψιστες ἀρετές κι ἔγραψε λαμπρές σελίδες δόξας. Ἰδιαιτέρως ὅμως θά πρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι σύσσωμος ὁ Ἑλληνισμός, ἀπό τόν τελευταῖο Ἕλληνα μέχρι καί τόν βασιλιά, ἐμπνεόταν καί ἐμφοροῦνταν ἀπό τήν πίστη στόν Θεό. Ὅλοι στόν Θεό εἶχαν τήν ἀναφορά τους, τή δική του βοήθεια ἐπικαλοῦνταν καί σ᾽ Αὐτόν ἀνέπεμπαν τή δοξολογία τους.
 Τό πνεῦμα αὐτό ἀποτυπώνεται πολύ καθαρά στό τηλεγράφημα τοῦ βασιλιᾶ τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου Α΄ πρός τούς συμμάχους βαλκανικούς λαούς: «Οἱ Ὀρθόδοξοι ἡμῶν λαοί ἐν κοινῇ ἐξεγέρσει ἑνοῦνται δι᾽ ἀρρήκτων δεσμῶν συμφωνίας καί θυσίας, αἱ δέ προσευχαί τῶν στενῶς συνδεδεμένων τεσσάρων ἐθνῶν ἀνέρχονται πρός τόν Ὕψιστον ἐν θερμῇ ἱκεσίᾳ ἀπεκδεχόμενοι τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ ἐν τῇ νέᾳ ταύτῃ σταυροφορίᾳ. Εἴθε ὁ Κύριος ἐν τῇ εὐσπλαγχνίᾳ αὐτοῦ νά ἐνισχύσῃ τήν σύγχρονον προσπάθειαν τῶν Στρατῶν ἡμῶν καί νά ἐπιστέψῃ διά νίκης τό Ἅγιον ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν τυραννουμένων ἡμῶν ἀδελφῶν... Μέ τά βλέμματα δέ προσηλωμένα εἰς τό σύμβολον τοῦ Σταυροῦ, ἄς ἔχωμεν ἔμβλημα τό: “Ἐν τούτῳ Νίκα”».
 Ἀλλά καί στό διάγγελμά του πρός τόν ἑλληνικό λαό, ἀναγγέλλοντας στίς 5 Ὀκτωβρίου 1912 τήν κήρυξη τοῦ πολέμου κατά τῆς Τουρκίας, μεταξύ τῶν ἄλλων ἔγραφε: «Αἱ ἱεραί ὑποχρεώσεις πρός τήν φιλτάτην πατρίδα, πρός τούς ὑποδούλους ἀδελφούς μας καί πρός τήν ἀνθρωπότητα ἐπιβάλλουσιν εἰς τό κράτος… ὅπως διά τῶν ὅπλων θέσῃ τέρμα εἰς τήν δυστυχίαν, ἥν οὗτοι ὑφίστανται ἀπό τόσων αἰώνων… ἐπικαλούμεθα δέ τήν ἀρωγήν τοῦ Ὑψίστου ἐν τῷ δικαιοτάτῳ τούτῳ ἀγῶνι τοῦ πολιτισμοῦ».
Τό ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό. Ἐμφανέστατη ὑπῆρξε ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ πρός τό ἑλληνικό ἔθνος.
 Ὅταν ξεκινοῦσε ὁ ἑλληνοβουλγαρικός πόλεμος (20 Ἰουνίου 1913) -δεύτερος Βαλκανικός- ὁ βασιλιάς Κωνσταντῖνος, ἀρχιστράτηγος τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἀπευθυνόμενος πρός τό λαό ἔλεγε: «Εἶναι καί ὁ ἀγών οὗτος εὐλογητός παρά τοῦ Θεοῦ, ὅσον καί ὁ πρῶτος, καί τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ ἐπικαλούμενοι ἀνακράζομεν· Ζήτω ἡ μεγαλυνθεῖσα Ἑλλάς!».
 Μετά τή νικηφόρο ἔκβαση καί τοῦ πολέμου αὐτοῦ ὁ Κωνσταντῖνος τηλεγράφησε πρός τόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο καί πρός τό Ὑπουργικό Συμβούλιο ἀναγγέλλοντας: «Ὁ Θεός πλουσιοπαρόχως ηὐλόγησε τάς προσπαθείας ἡμῶν ... Εὐχαριστῶ τόν Παντοδύναμον Θεόν Ὅστις ηὐλόγησε τά ὅπλα μας».
 Αὐτή ἡ φλογερή πίστη συντέλεσε ὥστε οἱ πρόγονοί μας νά ὑψωθοῦν τό 1912-1913 στίς κορυφές τῆς ἱστορίας καί νά ξαναγράψουν τό νέο 1821.
 «Ἐμπρός, ἀδέλφια, ἀτρόμαχτοι!
Κι ἄν πέφτη ἀστροπελέκι,
 ... Ἐμπρός! ἡ Ἑλλάδα λάμπει,
 ἀχολογᾶν οἱ κάμποι,
 καῖνε οἱ καρδιές. Ἐμπρός!»,
παιάνιζε ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς. Χωρίς νά λογαριάσουν οὔτε τίς οἰκογένειές τους οὔτε τή ζωή τους, μέ ἐφόδιο τή Μεγάλη Ἰδέα καί μέ τά ἡρωικά τραγούδια στά χείλη, ρίχτηκαν ἀκάθεκτοι στή μάχη καί περιβλήθηκαν τήν πορφυρή δόξα τοῦ Βαλκανομάχου.
 Παραθέτω ἕνα περιστατικό· τό ζωντάνευε μάλιστα μέ μεγάλη παραστατικότητα ὁ μακαριστός π. Αὐγουστῖνος.
 Πρίν ἀπό τή μάχη τοῦ Κιλκίς, τό 1913, ὅπου κρινόταν τό μέλλον τῆς Ἑλλάδας στά Βαλκάνια, εἶχαν συγκεντρωθεῖ νύχτα στή σκηνή τοῦ βασιλιᾶ ὅλοι οἱ ἀνώτεροι ἀξιωματικοί γιά τίς τελευταῖες ὁδηγίες.
 - Αὔριο τό Κιλκίς πρέπει νά πέσει! ἀνακοίνωσε ὁ βασιλιάς.
 Οἱ ἀξιωματικοί ἀμίλητοι εἶχαν πάρει τήν ἀπόφασή τους. Ἐκ μέρους ὅλων, ὁ Ἀντώνιος Καμπάνης ἀπάντη- σε:
 - Μεγαλειότατε, ἀφοῦ τό διατάσσει ἡ Ἑλλάς, τό Κιλκίς θά πέσει. Καλή ἀντάμωση στήν αἰωνιότητα!...
 Τήν ἑπομένη τό Κιλκίς ἔπεφτε, ἀλλά οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ὑπερασπιστές του δέν ὑπῆρχαν πλέον στή ζωή.
 Ἀνάμεσα σέ ἐκείνους πού πρόσφεραν τό αἷμα τους γιά νά ᾽ρθει ἡ λευτεριά στό Κιλκίς ὑπῆρξε καί ὁ ἀντι- συνταγματάρχης Καμάρας. Γιά νά ἐμψυχώσει τούς ἄνδρες του, οἱ ὁποῖοι κατά τή διάρκεια τῆς μάχης ἀποδεκακατίζονταν ἀπό τά βλήματα τῶν βουλγαρικῶν πυροβόλων, ἀνέσυρε τό ξίφος του κι ἄρχισε νά τρέχει στούς λόχους του φωνάζοντας: «Θάρρος, παιδιά μου. Δέστε ἐμένα πού εἶμαι ὄρθιος. Θάρρος, θά τούς τσακίσουμε». Δέν τελείωσε τά λόγια του καί ἕνα βλῆμα τόν τραυμάτισε θανάσιμα. Λίγο πρίν περάσει στήν ἀθανασία ἀπηύθυνε τόν τελευταῖο χαιρετισμό στούς στρατιῶτες του: «Θάρρος παιδιά. Θάρρος γενναῖοι μου. Σᾶς χαιρετῶ, καλά μου παλληκάρια· ὅλοι ἐμπρός νά δοξάσετε τήν τιμημένη Πατρίδα μας».
 Ἀπό τά ἀναρίθμητα ἐπίσης παραδείγματα πίστεως στόν Θεό καί ἀγάπης πρός τήν πατρίδα τῶν ἀξιωματικῶν μας ἀναφέρω τόν Κωνσταντῖνο Βεντήρη. Ὑπῆρξε πρότυπο ἀξιωματικοῦ καί ἄνθρωπος βαθειᾶς πίστεως. Καθημερινά ξυπνοῦσε -ἐάν κοιμόταν- πολύ νωρίτερα ἀπό τούς ἄλλους, γιά νά προσευχηθεῖ.
 Κάποτε παραβρέθηκε σέ ἕνα γάμο. Γνώριζαν ὅτι ὁ Βεντήρης ἦταν ἄγαμος καί τοῦ εὔχονταν ὅλοι: «Καί στά δικά σου!». Καί ὁ Βεντήρης συγκινημένος ἀπαντᾶ:
 - Ἐγώ εἶμαι παντρεμένος ἀπό τά 17 μου χρόνια.
 - Καί ποιά εἶναι ἡ γυναίκα σου; τόν ρώτησαν μέ ἀπορία.
 Σηκώθηκε ὄρθιος ἔφερε τό χέρι στό γεῖσο καί εἶπε:
 - Ὀνομάζεται Ἑλλάς.
 Ἀπό 17 ἐτῶν ἦταν ἐθελοντής.
 - Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον», λέγει ὁ Πλάτων, συμπλήρωσε, δημιουργώντας σέ ὅλους βαθειά συγκίνηση. Μέ τέτοια πρότυπα- φωτεινά μετέωρα- ὁ στρατός μας παρά τίς δύσκολες συνθῆκες μεγαλούργησε.
 Ἔτσι ἡ χρεωκοπημένη Ἑλλάδα τοῦ 1893 καί ἡ ἡττημένη τοῦ ἀτυχοῦς πολέμου τοῦ 1897 μπόρεσε μετά ἀπό 15 μόλις χρόνια ν᾽ ἀνορθωθεῖ οἰκονομικά, ἠθικά καί στρατιωτικά καί μέσα σέ δέκα μῆνες νά διπλασιαστεῖ.
 Ὅμως «μέ τοῦ καιροῦ τ᾽ ἀλλάγματα» φτάσαμε στή σημερινή δραματική γιά τήν πατρίδα μας κατάσταση. Κρίσιμο τό παρόν, κρισιμότερο τό μέλλον. Ὅπως κι ἄν ἔχουν τά πράγματα, ἡ πατρίδα μας πρέπει νά ζήσει. Καί θά ζήσει, «γιατί σκέπει την ᾽πού τ᾽ ἅψη ὁ Θεός μου», γιατί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό μεγάλο ἔρεισμά μας καί ἡ διέξοδος στά ἀδιέξοδά μας. Γιά τό θαῦμα πού περιμένουμε νά δοῦμε στίς μέρες μας, δυνατή καί ἐπίκαιρη ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Παλαμᾶ:
 «Κι ἄν πέσαμε σέ πέσιμο πρωτάκουστο
 καί σέ γκρεμό κατρακυλήσαμε,
 πού πιό βαθύ καμιά φυλή δέν εἶδε ὥς τώρα, εἶναι, γιατί, μέ τῶν καιρῶν τό πλήρωμα, ὅμοια βαθύ ἕν᾽  ἀνέβασμα μᾶς μέλλεται πρός ὕψη οὐρανοφόρα».

Eὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

 Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ πολύς Κίρο Γκλιγκόροφ κατά τή διάρκεια τοῦ 94χρονου βίου του ὑπέστη πολλές πολιτικές μεταλλάξεις. Ἀρχικά ἐμφανίσθηκε ὡς Βούλγαρος· στή συνέχεια προσχώρησε στούς κομμουνιστές Παρτιζάνους τοῦ Τίτο, δηλώνοντας Γιουγκοσλάβος. Ὅταν τόν Αὔγουστο τοῦ 1944 ὁ Τίτο κατασκεύασε τό κρατικό μόρφωμα τῶν Σκοπίων, ὁ Γκλιγκόροφ παρουσιάστηκε ὡς φανατικός «Μακεδόνας» καί διατέλεσε πρῶτος πρόεδρός του. Τό 1991 -κατά τή διάλυση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας- δημιούργησε μετά ἀπό ἕνα διάτρητο καί ἀλλοιωμένο δημοψήφισμα τό ἀνεξάρτητο κράτος τῶν Σκοπίων.
 Εἶναι πολύ ἀναγκαῖο, καθώς καί πάλι διαπραγματεύονται τά ἀδιαπραγμάτευτα καί πωλοῦνται τά ἀτίμητα, νά θυμηθοῦμε μερικές ἀπό τίς θέσεις τοῦ Γκλιγκόροφ, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων προφανῶς καταδικάσθηκε στήν περιθωριοποίηση ἀπό τό χαϊδεμένο παιδί τῆς Δύσης, τόν Γκρούεφσκι, πρώην ὑπάλληλο παγκοσμίων τραπεζῶν καί στή συνέχεια πρωθυπουργό τῶν Σκοπίων.
  Στό βιβλίο του «Ἀπομνημονεύματα» (σελ. 259) ὁ Γκλιγκόροφ ἀναφέρει ὅτι στή δεξίωση πού ἔγινε στή Νέα Ὑόρκη τήν ἑπομένη τῆς ἀναγνώρισης τῶν Σκοπίων ὡς ἀνεξάρτητου κράτους, μιά ὁμάδα νέων ἀπό τήν Αὐστραλία τοῦ εἶπε: «Ἐσεῖς μιλήσατε, ἀλλά δέν εἴπατε τό σημαντικότερο. Δέν εἴπατε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Αὐτό μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ ὅτι ἀρνηθήκαμε τήν καταγωγή μας, τούς προγόνους μας». «Δυσκολεύτηκα νά βρῶ ἀπάντηση ἀμέσως -συνεχίζει ὁ Γκλιγκόροφ- καί τελικά τούς εἶπα: “Ξέρετε, σέβομαι τίς σκέψεις καί τίς πεποιθήσεις σας. Εἶναι δικαίωμά σας. Ἀλλά σύμφωνα μέ τήν ἱστοριογραφία στόν Μακεδονικό λαό ἐπικρατεῖ ἡ γνώμη ὅτι εἴμαστε Σλάβοι. Ἔχουμε ἔλθει στά Βαλκάνια τόν 6ο καί 7ο αἰώνα καί ἔχουμε ἐγκατασταθεῖ στά ἐδάφη πού ὀνομάζονται Μακεδονία. Δέν γνωρίζω κατά πόσο στίς φλέβες μας συνεχίζει νά ρέει κάποια σταγόνα αἵματος τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων! Ἀλλά ἀκόμα καί ἔτσι, δέν εἶναι αὐτό πού δίνει τήν ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας”. Ἔμειναν ἀκόμη ... μισή ὥρα στήν αἴθουσα καί ἔφυγαν ἀνικανοποίητοι, ὅπως μοῦ φάνηκε».
  Ἐπίσης στήν ἐφημερίδα «Toronto Star» τοῦ Καναδᾶ στίς 15 Μαρτίου 1992 δήλωνε: «Δέν εἴμαστε “Μακεδόνες” ἀλλά Σλάβοι. Δέν ἔχουμε συγγένεια μέ τόν Ἀλέξανδρο τόν Ἕλληνα καί μέ τή Μακεδονία του»!
  Τρεῖς μῆνες ἀργότερα, στίς 3 Ἰουνίου 1992, ἐπανέλαβε τή δήλωσή του μπροστά στίς κάμερες λέγοντας: «Ἐμεῖς εἴμαστε Σλάβοι, δέν ἔχουμε καμιά σύνδεση μέ τόν Μέγα Ἀλέξανδρο. Ἤρθαμε στήν περιοχή τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα»!
  Στίς 25 Ὀκτωβρίου 2009 ὁ Κίρο Γκλιγκόροφ σέ συνέντευξή του στήν ἐφημερίδα «Πρῶτο Θέμα» ἐπιβεβαίωνε ἀπόλυτα τά παραπάνω:
  Ἐρώτηση: Τό 1992 στά Τίρανα εἴχατε δηλώσει ὅτι ὁ λαός σας εἶναι σλαβικῆς καταγωγῆς, ὅτι δέν συνδέεται μέ τόν Μέγα Ἀλέξανδρο καί ὅτι βρεθήκατε στήν περιοχή τόν 6ο αἰώνα μ.Χ.
  Γκλιγκόροφ: Ἐξακολουθῶ καί σήμερα νά πιστεύω καί νά δηλώνω ἀκριβῶς τά ἴδια.
  Ἐρώτηση: Γιατί τότε τό ἀνθελληνικό κλίμα καί ἡ ἐμμονή στόν «ἀρχαιομακεδονισμό» τά τελευταῖα χρόνια στή χώρα σας, δηλαδή νά ἀποδείξουν κάποιοι ἐπίσημα πώς κατάγεστε ἀπευθείας ἀπό τούς ἀρχαίους Μακεδόνες;
  Γκλιγκόροφ: Σοβαροί ἱστορικοί γελοῦν μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν στή χώρα μου τά τελευταῖα χρόνια. Ἡ ἱστορία εἶναι ἕνα παγκόσμιο ἀγαθό· αὐτό ἀσφαλῶς σημαίνει πώς ἡ ἱστορική καί πολιτιστική κληρονομιά δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι καί ἑλληνική. Οἱ Ἕλληνες νομίζουν πώς ἐμεῖς θέλουμε νά ἀφαιρέσουμε ἕνα κομμάτι τῆς ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς τους κληρονομιᾶς. Δέν λέω πώς οἱ ἀνησυχίες αὐτές εἶναι ἄνευ λόγου, ἀφοῦ ὑπάρχουν ὑπερβολές καί ἀπό τή δική μας πλευρά. Ὑπάρχουν ἱστορικοί στή χώρα μου πού ὑποστηρίζουν πώς ἐμεῖς βρισκόμαστε στά χώματα αὐτά 2.000 χρόνια πρίν ἀπό τόν Μέγα Ἀλέξανδρο. Γιά γέλια, δηλαδή... Ἔλεγα σέ ἕναν φίλο μου ἱστορικό ὅτι ἔτσι, ὅπως πᾶμε, θά βγοῦμε ἀπευθείας ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας καί θά ἀποδειχτεῖ καί ὅτι ὁ Παράδεισος εἶναι «μακεδονικός» καί ἰδιοκτησία μας... Σιγά σιγά θά ποῦμε πώς καί οἱ πρωτόπλαστοι ἦταν «Μακεδόνες»!
  Στήν ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου γιά ἐκείνους πού μιλοῦν γιά Μεγάλη Μακεδονία ὁ Γκλιγκόροφ ἀπάντησε: «Αὐτά εἶναι ἀστειότητες. Κομμάτι τῆς Ἑλλάδος εἶναι σήμερα τό μεγαλύτερο τμῆμα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας. Ἀσφαλῶς κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τό δικαίωμα τῆς Ἑλλάδος στά ἐδάφη αὐτά καί βεβαίως τό δικαίωμα νά τό διατηρήσει» (Βλ. Ν. Μάρτη, Ἡ ἀφετηρία δημιουργίας τοῦ ψευδομακεδονικοῦ Ἔθνους τῶν Σκοπίων).
  Ὅλα αὐτά τά ὑπενθυμίζουμε, καθώς συνεχίζεται ἡ ἀτελέσφορη διαδικασία τῶν διαπραγματεύσεων μεταξύ Σκοπίων καί ἡμῶν...
 Τό τέλος ὅμως τοῦ ἀείμνηστου συντρόφου Γκλιγκόροφ δηλώνει ὅτι ὅποιος στά Σκόπια τολμήσει νά διαφοροποιηθεῖ ἀπό τίς θέσεις τοῦ «δημοκρατικοῦ» Γκρούεφσκι θά ταφεῖ σάν προδότης, «σάν τό σκυλί στ’ ἀμπέλι».

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

 Μία ἰδιαίτερη μορφή στούς Βαλκανικούς Πολέμους, πού προκαλεῖ θαυμασμό καί συγκλονισμό, ὑπῆρξε ὁ γενναῖος ὑδραῖος ναύαρχος Παῦλος Κουντουριώτης. Ξεκίνησε ἀπό ἁπλό ναυτόπουλο καί ἔφθασε νά γίνει δυό φορές ἀντιβασιλέας. Λιτός καί ἀπέριττος στή ζωή του, σχεδόν ἀσκητικός, δέν ἀρεσκόταν στίς ἐπιδείξεις καί στίς κοσμικές ἐκδηλώσεις. Συνδύαζε τό εὔτολμο θάρρος μέ τήν ἀταλάντευτη εὐθυκρισία. Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως διατηροῦσε ἀκλόνητη πίστη στόν Θεό καί πίστευε πώς κάθε ἐνέργεια πρέπει νά ξεκινᾶ πάντοτε μέ τήν ἐπίκληση τῆς θείας βοήθειας. Θεωροῦσε τόν ἑαυτό του σάν ἕναν ἁπλό ναύτη κι ἔβλεπε τήν ἀρχηγία ὡς δικαίωμα νά πεθάνει πρῶτος ἀπό ὅλους. Ἄν καί ἐπέβαλλε σκληρή πειθαρχία στούς ἀξιωματικούς καί στούς ναῦτες, τούς ἦταν ἀγαπητός, διότι ἀποτελοῦσε παράδειγμα προσήλωσης στό καθῆκον καί ἀγάπης μέχρι θυσίας πρός τήν πατρίδα.
 Τίς ἱκανότητές του παραδεχόταν καί ὁ ὑπουργός Ναυτικῶν τῆς Τουρκίας Μαχμούτ Μουκτάρ. Γιά τόν λόγο αὐτό πρίν ἀπό τή ναυμαχία τῆς Ἕλλης ἀπέστειλε τηλεγράφημα στόν ἀρχηγό τοῦ τουρκικοῦ στόλου, στό ὁποῖο ἀνέγραφε: «Ἐπί τοῦ Ἀβέρωφ θά ἐπιβαίνει, ὅπως πληροφοροῦμαι, ὁ ἀρχηγός τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, ὁ Κουντουριώτης, ἄριστος ἀξιωματικός, μέ πεῖρα, μέ θάρρος καί πλεῖστες ἄλλες ναυτικές ἀρετές».
 Μέ γλαφυρότητα ὁ Σπύρος Μελᾶς καταθέτει γιά τόν ναύαρχο ὅτι σέ ὅλη του τή ζωή ἕναν φόβο εἶχε: μήπως φανεῖ κατώτερος ἀπό τούς προγόνους του πού τούς λάτρευε σάν ἁγίους. Πρίν ἀρχίσει ἡ ναυμαχία τῆς Ἕλλης ἐπισκέφθηκε ὅλους τούς πύργους, γιά νά ἐμψυχώσει τούς πυροβολητές καί τούς ναῦτες μέ τοῦτα τά λόγια: «Πίστη στόν Θεό, πίστη στό Ἔθνος, πίστη στή Νίκη! Πρέπει νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν προγόνων μας».
 Ξανανεβαίνοντας στή γέφυρα ἔστειλε καί τοῦ ἔφεραν ἀπό τό διαμέρισμά του ἕνα κουτί, πού εἶχε μέσα τό σταυρό τοῦ Πανάγιου Τάφου μέ τό «Τίμιο Ξύλο». Ζήτησε ἀπό τόν οἰακιστή Τέντε τό σουγιά του, ἔκοψε τήν ταινία τοῦ κουτιοῦ, ἔβγαλε τό σταυρό, τόν ἀσπάστηκε, τόν ἔβαλε στό «γεισό» τῆς γέφυρας καί εἶπε: «Μέ τή βοήθεια τοῦ σταυροῦ κανένα δέ θά φοβηθοῦμε!». Κι ὕστερα τόν κρέμασε στό στῆθος του...
Μετά τήν περιφανῆ νίκη του παρατηρεῖ ὁ Μελᾶς: «Ὁ Κουντουριώτης δέν εἶχε πιά νά στέκει μέ σκυμμένο κεφάλι μπροστά στούς προγόνους του. Μποροῦσε νά τούς κοιτάζει κατάματα, ὅπως οἱ ναῦτες του τούς γεμιτζῆδες τοῦ Εἰκοσιένα» (Σπ. Μελᾶ, Οἱ πόλεμοι 1912-1913).
 Σέ γράμμα του πρός τή σύζυγό του ὁ ναύαρχος ἐξομολογεῖται: «... Πρό τῆς ἐπιθέσεως παρήγγειλα εἰς τόν στόλον διά σημάτων τά ἑξῆς: Μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καί ἐν ὀνόματι τοῦ Βασιλέως, τῆς Πατρίδος καί τοῦ Δικαίου, προχωρήσατε μέ ἀτρόμητον ἀνδρείαν ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ. Ἐπαίζετο δέ, σημείωσε, εἰς τήν ναυμαχίαν αὐτήν ἡ τελική ἔκβασις τοῦ Βαλκανικοῦ Πολέ- μου. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωκε τήν νίκην». Καί εἶναι γεγονός ὅτι ἡ μεγάλη, ἡ στρατηγική νίκη τοῦ πολέμου, κερδήθηκε στή θάλασσα. Ἐάν ἔχαναν οἱ πρόγονοί μας, ἡ ἱστορία θά ἐξελισσόταν διαφορετικά.
 Πραγματικός εὐπατρίδης ὁ Κουντουριώτης δέν θέλησε νά περιαυτολογήσει, παρόλο πού οἱ δύο ναυτικές νίκες, τῆς Ἕλλης καί τῆς Λήμνου, ὀφείλονταν στήν προσωπική του τόλμη. Ἀπέδωσε τή νίκη στά πληρώματα, γιά τά ὁποῖα συνέταξε ἐγκωμιαστική ἔκθεση, προκειμένου νά ἐξάρει «τήν λαμπράν διαγωγήν, τό θάρρος, τήν ψυχραιμίαν, τήν ἀντοχήν εἰς τάς κακουχίας... τήν ἀπερίγραπτον εἰς θαυμασμόν συμπεριφοράν ἁπάντων... τήν ἐπιδειχθεῖσαν αὐταπάρνησιν».
 Εἶναι γνωστό μέ ποιόν τρόπο ὁ πρωθυπουργός Ἐλευθέριος Βενιζέλος στήν ἔναρξη τοῦ Α΄ Βαλκανικοῦ Πολέμου κατευόδωσε τό θωρηκτό «Ἀβέρωφ» μέ τούς 550 ναῦτες του καί ὑποναύαρχο τόν Κουντουριώτη: «Ἡ πατρίς ἀξιοῖ ἀπό ὑμᾶς ὄχι ἁπλῶς νά ἀποθάνητε ὑπέρ αὐτῆς. Αὐτό θά ἦταν τό ὀλιγώτερον. Ἀξιοῖ νά νικήσετε». Αὐτός, λοιπόν, πολύ ἀργότερα, στίς 3 Δεκεμβρίου 1933, γιά νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Κουντουριώτη, ἀπέστειλε τήν ἑξῆς ἐπιστολή:
 «Φίλτατε Ναύαρχε,
 Εἴκοσι ἕνα χρόνια κλείουν σήμερα ἀπό τήν ἡμέρα, πού μέ τήν ναυμαχία τῆς Ἕλλης ἐξησφάλισες τήν κατά θάλασσαν ὑπεροπλίαν τῆς Ἑλλάδος καί τῶν συμμάχων της καί ἔτσι ἐξησφάλισες τήν τελικήν νίκην των. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες σοῦ εἴμεθα εὐγνώμονες διά τήν νίκην σου αὐτήν. Περισσότερον ἀπό ὅλους ἐκεῖνος πού γνωρίζει ὅτι χωρίς τήν ἀδάμαστον ἀποφασιστικότητά σου καί τήν πίστιν σου εἰς τήν κατά θάλασσαν νίκην μας, δέν θά ἀπεφασίζαμεν νά λάβωμεν μέρος εἰς τόν Α΄ Βαλκανικόν Πόλεμον, μέ ἀποτέλεσμα ὅτι, ἄν μέν νικοῦσαν οἱ Σέρβοι καί οἱ Βούλγαροι, τά ὅριά μας θά ἔμεναν ὁριστικῶς εἰς τήν Μελούνα ἤ τό πολύ θά ἔφθαναν στόν Ἁλιάκμονα· ἄν δέ νικοῦσαν οἱ Τοῦρκοι, ἡ ζωή τῶν ὁμογενῶν τῆς Αὐτοκρατορίας θά ἀπέβαινεν ἀνυπόφορος.
 Μέ ἐξαίρετον τιμήν καί ἀγάπην
 Ἐλευθ. Κ. Βενιζέλος»
 Θαυμαστή εἶναι ἐπίσης ἡ διαθήκη τοῦ ναυάρχου· ξεδιπλώνει μία καρδιά πού χτυποῦσε γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα:
 «Ἔζησα πιστός εἰς τήν Χριστιανικήν Θρησκείαν καί εἰς τήν Ἀνατολικήν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν. Ἠγάπησα δι’ ὅλης τῆς ψυχῆς μου τήν Πατρίδα μου. Κατά τό μέτρον τῶν δυνά- μεών μου καί τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ ἐξετέλεσα τό καθῆκον μου. Ἀτενίζω ἤρεμος τήν κρίσιν τῆς ἱστορίας ... Ὅλη μου ἡ στοργή ἀνήκει εἰς τήν Ὕδραν, ὅλη μου ἡ ψυχή εὔχεται πρός τόν Θεόν διαπύρως νά φυλάττει τήν Ἑλλάδα.
 Ἐν Ἀθήναις 15 Νοεμβρίου 1926
 Παῦλος Κουντουριώτης»
 Στίς 22 Αὐγούστου 1935 ἔδυσε ὁ ὀγδοντάχρονος ναύαρχος ἥσυχα καί ἤρεμα. Κατά τήν ἐπιθυμία του ἡ σορός του μεταφέρθηκε στόν πέτρινο τάφο, τόν ὁποῖο ὁ ἴδιος εἶχε ἑτοιμάσει στήν Ὕδρα, γιά νά ἀγναντεύει ἀπό ἐκεῖ τό πέλαγος πού τόσο ἀγάπησε καί μέσα στό ὁποῖο μεγαλούργησε.
 Ἀπό ἐκεῖ δέεται γιά τήν ἐλευθερία τῆς ταλανιζόμενης καί παραπαίουσας πατρίδας μας· ταυτόχρονα διαλαλεῖ καί ὑπαγορεύει τό θρυλικό ναυτικό του σῆμα, πού εἶχε ἀναγράψει στό θωρηκτό «Ἀβέρωφ»: «Μέ τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καί τάς εὐχάς τοῦ Βασιλέως μας καί ἐν ὀνόματι τοῦ Δικαίου, πλέω μεθ’ ὁρμῆς ἀκαθέκτου, μέ τήν πεποίθησιν τῆς νίκης, ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ του γένους.
Κουντουριώτης».

Eὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

Ὑπό τή σκέπη τοῦ «προφήτη Μωάμεθ», πιστοί τηρητές τοῦ Κορανίου οἱ πατεράδες στίς χῶρες τοῦ Ἰσλάμ παντρεύουν τίς θυγατέρες τους ἀπό τά 8 τους χρόνια. Οἱ πιό πολλοί προσυμφωνοῦν τέτοιους γάμους, ὅταν τά κορίτσια τους εἶναι 4 ἐτῶν ἀντί προκαταβολῆς. Τά ἤθη καί τά ἔθιμα ἐπικροτοῦν τό θεσμό πού εἶναι βαθιά ριζωμένος.
 Ὡστόσο τά ἀποτελέσματα τέτοιων γάμων εἶναι συχνά τραγικά. Ἀναφέρουμε μερικά περιστατικά πού ἦρθαν στό φῶς τῆς δημοσιότητας.
 Ἡ 10χρονη Νοτζούντ Ἄλι ἀπό τήν Ὑεμένη, ὅταν ὁ πατέρας της τῆς εἶπε πώς ἔπρεπε νά παντρευτεῖ, ἀρνήθηκε. Ἐκεῖνος, καθώς εἶχε 13 παιδιά ἀπό δυό γυναῖκες καί ἀδυνατοῦσε νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἀνάγκες τους, τήν ἔδωσε σύζυγο σέ κάποιον 30χρονο ἔναντι μικροῦ ποσοῦ, ὅπως συνηθίζεται στήν Ὑεμένη. Γιά τρεῖς μῆνες ὑπέμεινε πάμπολλους ξυλοδαρμούς καί ἀνείπωτες σεξουαλικές κακοποιήσεις. Παρά τίς δύσκολες συνθῆκες κατάφερε νά φθάσει μπροστά στόν ἔκπληκτο δικαστή, γιά νά τοῦ πεῖ «θέλω νά πάρω διαζύγιο», τό ὁποῖο μάλιστα ἐκδόθηκε λίγους μῆνες μετά τή γαμήλια τελετή. Τώρα θέλει νά ἐπιστρέψει στό σχολεῖο γιά νά γίνει δικηγόρος καί νά συμπαραστέκεται στά ἄλλα κορίτσια, πού βιώνουν παρόμοιες δραματικές ἐμπειρίες, ἄν καί γιά τήν πατρίδα της θεωρεῖται προδότρια.
 Ἕνα ἄλλο ὅμως παιδί - νύφη στά 8 της χρόνια στή Σαουδική Ἀραβία δέν στάθηκε τόσο τυχερό, ἀφοῦ τό Δικαστήριο ἀπέρριψε τό αἴτημά της γιά διαζύγιο ἀπό τόν 58χρονο σύζυγό της.
 Κοριτσάκι 12 ἐτῶν πέθανε πρόσφατα στήν Ὑεμένη, ἐνῶ ἔφερνε στόν κόσμο τό πρῶτο του παιδί. Ὑπῆρξε μία ἀκόμη ἀπό τίς πολλές «νύφες τοῦ θανάτου», πού ἐξαναγκάζονται νά παντρευτοῦν.
 Δεκατριάχρονο κορίτσι στήν Ὑεμένη πέθανε ἀπό κολπική αἱμορραγία πέντε ἡμέρες μετά τό γάμο πού τό ὑποχρέωσαν νά συνάψει μέ ἕναν 30χρονο.
 Σύμφωνα μέ ἔκθεση τοῦ Ὑπουργείου Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων πάνω ἀπό τό ἕνα τέταρτο τῶν γυναικῶν τῆς Ὑεμένης παντρεύονται πρίν ἀπό τά 15 τους χρόνια (βλ. ἐφ. «Καθημερινή» 23/03/10). «Ὁ πρόωρος γάμος θέτει τά κορίτσια σέ αὐξημένο κίνδυνο ἐγκατάλειψης τοῦ σχολείου, ἔκθεσης στή βία, στήν κακοποίηση καί στήν ἐκμετάλλευση, ἤ ἀκόμη καί ἀπώλειας τῆς ζωῆς τους ἀπό τήν ἐγκυμοσύνη, τόν τοκετό καί ἄλλες ἐπιπλοκές», δήλωσε ἡ Unicef (βλ. ἐφ. «Ἐλευθεροτυπία» 17/09/2009).
 Οἱ ἰσλαμιστές ὑποστηρίζουν ὅτι δέν πρέπει νά καθορίζεται κατώτερη ἡλικία γάμου, διότι κάτι τέτοιο δέν προβλέπεται ἀπό τό Ἰσλάμ καί διότι δέν συμφωνεῖ μέ τή ζωή τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος νυμφεύθηκε μέ τήν 7χρονη (ἤ 6χρονη) Ἀϊσέ. Ὑποστηρίζουν ἐπίσης ὅτι αὐτός εἶναι ὁ πιό ἐνδεδειγμένος τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνδρας μπορεῖ νά διαμορφώσει τό παιδί σέ γυναίκα, ὅπως ὁ ἴδιος θέλει. Οἱ ἀντίθετες φωνές ἰσλαμιστῶν -καί ἰμάμηδων ἀκόμη- συχνά καταπνίγονται καί καταγγέλλονται ὡς κραυγές ἀποστασίας ἀπό τή θρησκεία, τό νόμο, τόν Προφήτη, τό Κοράνιο!
 Παρεμπιπτόντως ἀναφέρουμε ὅτι στό Ἰσλάμ «ἡ γυναίκα... δέν ἔχει κανένα δικαίωμα, καμιά ἀξία, δέν διαφέρει καθόλου ἀπό ἕνα κτῆμα καί εἶναι ἀπόλυτα ἐξαρτημένη ἀπό τόν ἄνδρα της, ὁ ὁποῖος τήν ἐξουσιάζει» (Ἀ. Στεφανίδη, Ἡ γυναίκα στό Ἰσλάμ, σ. 39). Σύμφωνα μέ τόν μεγάλο μουσουλμάνο θεωρητικό Al Gazali, «ὁ γάμος εἶναι ἕνα εἶδος σκλαβιᾶς γιά τή γυναίκα. Καθῆκον της εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑπακοή στόν ἄνδρα σέ κάθε πράγμα, ἐκτός ἐάν αὐτό βρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τούς νόμους τοῦ Ἰσλάμ». Τό Κοράνιο ἐπιτρέπει στούς ἄνδρες νά τιμωροῦν τίς γυναῖκες τους ὅταν αὐτές δείχνουν ἀπείθεια, δέν ἐκτελοῦν τά καθήκοντά τους ἀλλά καί γιά νά βελτιωθεῖ ὁ χαρακτήρας τους.
 Στόν ἄνδρα ἀναγνωρίζεται τό δικαίωμα τῆς πολυγαμίας ἤ εὐστοχότερα τοῦ πολυγυνισμοῦ. Τό Κοράνιο προβλέπει τά ἑξῆς γιά τόν ἀριθμό τῶν συζύγων του: Κι ἄν φοβᾶστε νά ἀδικήσετε τίς ὀρφανές (σέ περίπτωση γάμου) τότε νά παντρεύεστε ἄλλες δύο ἤ τρεῖς ἤ τέσσερις γυναῖκες τῆς ἐκλογῆς σας. Κι ἄν ὅμως φοβᾶστε ἀκόμη μήπως τίς ἀδικήσετε, τότε νά παντρεύεστε μόνο μία ἤ ὅποιες ἔχετε αἰχμάλωτες [Σημ: Ὑπονοεῖ διαρκῆ πόλεμο καί βέβαιη νίκη;] (Στάδιο 4, οἱ Γυναῖκες, ἐδ. 3). Ἐκτός ἀπό τίς νόμιμες συζύγους, τούς δίδει τήν ἄδεια νά διατηροῦν ἀπεριόριστο ἀριθμό παλλακίδων: «Ἀπαγορεύεται νά παντρεύεστε μέ ἔγγαμες γυναῖκες, ἐκτός αὐτές πού τό δεξί σας χέρι ἐξουσιάζει (ὡς αἰχμάλωτες). Καί ἐκτός ἀπό αὐτές σᾶς ἐπιτρέπονται ὅλες οἱ ἄλλες γυναῖκες» (Στάδιο 4, οἱ Γυναῖκες, ἐδ. 24).
 Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶχε νυμφευθεῖ 15 γυναῖκες -ἄλλοι ὑποστηρίζουν 25-, συμβίωσε μέ 13 καί παρέμεινε μέ 9 ὥς τό θάνατό του. Κοντολογίς στήν οἰκογενειακή του ζωή «ἀποκαλύπτεται ὁ ἔκφυλος φύλαρχος ἀραβικῆς ἰδιοσυγκρασίας, ὁ φανερός ἡδονιστής». Κι ὅμως «τήν τραγωδία τῆς γυναικείας ψυχῆς πού στραγγαλίζεται καί θυσιάζεται στό βωμό τῆς προφητικῆς ἀσελγείας (τοῦ Μωάμεθ) τολμοῦν νά χαρακτηρίσουν εὐτυχία καί μακαριότητα οἱ μουσουλμάνοι συγγραφεῖς!» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Ὀρθοδοξία-Ἰσλάμ καί Πολιτισμός, σελ. 209).
 Πόση εὐγνωμοσύνη χρωστοῦμε στόν εὐλογημένο Κύριό μας πού ἐξύψωσε τήν ἐξουθενωμένη γυναίκα καθιστώντας την «ὁμότιμον» τοῦ ἄνδρα καί μέ τή γραφίδα τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἐδῶ καί 2.000 χρόνια διδάσκει ὅτι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γα 3,28)! Καί πόσο πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, πού μᾶς ἀξίωσε νά ζοῦμε σέ ὀρθόδοξη -ἀκόμη- χώρα!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

Ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι, γιά νά ἐπιζήσει ἕνας πολιτισμός, ὁ δείκτης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν γεννήσεων γιά κάθε οἰκογένεια πρέπει νά εἶναι 2,11 παιδιά γιά τουλάχιστον 25 χρόνια. Ὅσο μειώνεται ὁ ἀριθμός τῶν γεννήσεων, πλησιάζει καί τό τέλος τοῦ ἀντίστοιχου πολιτισμοῦ.
 Στήν Εὐρώπη ὁ δείκτης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν γεννήσεων διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς: Γαλλία 1,8· Μ. Βρετανία 1,6· Ἑλλάδα 1,3· Γερμανία 1,3· Ἰταλία 1,2· Ἰσπανία 1,1. Σέ ὁλόκληρη τήν Ε.Ε. (31 χῶρες) 1,38.
 Παρ’ ὅλα αὐτά ὁ πληθυσμός τῆς γηραιᾶς ἠπείρου δέν μειώνεται, λόγῳ τῆς μετανάστευσης κυρίως μουσουλμάνων. Ἀπό τό 1990 τό 90% τῆς αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ στήν Εὐρώπη ὀφείλεται στή μετανάστευση. Στή Γαλλία π.χ. ὁ ἀριθμός τῶν γεννήσεων ἀνέρχεται στό 1,8, ἐνῶ μεταξύ τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ στό 8,1! Στήν Ἀγγλία ὑπάρχουν ἤδη 1.000 τζαμιά ἀπό τά ὁποῖα πολλά ἦταν παλιές ἐκκλησίες. Στήν Ὀλλανδία καί στό Βέλγιο τό 50% τῶν νεογέννητων προέρχονται ἀπό οἰκογένειες μουσουλμάνων. Στή Γερμανία τό Ὁμοσπονδιακό Γραφεῖο Δημογράφησης ἀνακοίνωσε ὅτι, μέ αὐτούς τούς ρυθμούς, τό 2050 ἡ Γερμανία θά εἶναι ἰσλαμικό κράτος!
 Γενικά σήμερα ὑπάρχουν 52 ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι στήν Εὐρώπη. Τά ἑπόμενα 20 χρόνια ὁ ἀριθμός θά φτάσει τά 104 ἑκατομμύρια.
 Ὁ ἡγέτης τῆς Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι δήλωσε: «Ὑπάρχουν σημάδια ὅτι ὁ Ἀλλάχ θά χαρίσει τή νίκη στό Ἰσλάμ μέσα στήν Εὐρώπη. Χωρίς τό σπαθί, χωρίς ὅπλα, χωρίς κατακτητικούς πολέμους. Δέν χρειάζονται κομάντος αὐτοκτονίας. Τά πάνω ἀπό 50 ἑκατομμύρια μουσουλμάνων στήν Εὐρώπη θά τή μετατρέψουν σέ μία μουσουλμανική ἤπειρο». Ὁ πρόεδρος τῆς τουρκικῆς Δημοκρατίας Τ. Ὀζάλ ἄλλοτε εἶχε ἀποκαλύψει: «Δέν λησμονοῦμε ὅτι ἡ προέλαση τῶν Τούρκων σταμάτησε μπροστά στή Βιέννη»!
 Ἀλλά καί στίς Η.Π.Α. τό 1990 ὑπῆρχαν 100.000 μουσουλμάνοι. Σήμερα ἀνέρχονται στά 9 ἑκατομμύρια, ἐνῶ ἀνακοινώθηκε ὅτι σέ 30 χρόνια θά ἔχουν γίνει 50 ἑκατομμύρια (βλ. apodimos.com).
 Βεβαίως τό Ἰσλάμ ὑπάρχει ὡς θρησκεία καί ταυτόχρονα ὡς πολιτικο-οἰκονομικό σύστημα ζωῆς. Ἡ συνύπαρξη πάντως στόν ἴδιο γεωγραφικό χῶρο καί ἡ ἀφομοίωση δύο διαφορετικῶν πολιτισμῶν καί προπαντός διαφορετικῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, δύσκολα μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ. Μοντέλα συναφομοίωσης διαφορετικῶν πολιτισμῶν δέν ἀπαντῶνται στήν ἱστορία. Ἄς μή γελιόμαστε.
 Γιά τό λόγο αὐτό οἱ σχεδιαστές τῆς Νέας Ἐποχῆς προωθοῦν τήν παγκοσμιοποίηση· ἐπιβάλλουν στίς χριστιανικές χῶρες τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τίς παραδοσιακές ἀξίες καί τήν υἱοθέτηση τοῦ ἀμερικανικοῦ προτύπου, μέ στόχο τήν ἐνσωμάτωση τοῦ Ἰσλάμ στή Δύση. Καί ἡ Εὐρώπη, καθώς παραδέρνει στόν πολυπολιτισμικό της λήθαργο, δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀποδυναμώνεται καί ἀφοπλίζεται πνευματικά. Τό Ἰσλάμ, ἀπό τήν πλευρά του, ἀντιστέκεται στήν παγκοσμιοποίηση καί δέν ἐξευρωπαΐζεται. Ἕνα δεῖγμα γιά τό πῶς σκέφτονται οἱ δυτικοθρεμμένοι μουσουλμάνοι ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπιστολή τοῦ καθηγητῆ Ramadan πρός ὁμόθρησκό του: «Οἱ μουσουλμάνοι τῶν δυτικῶν χωρῶν σήμερα δέν ἐπιτρέπεται, πλέον, νά συμπεριφέρονται ὡς οἱ “παραγιοί” καί νά ἀρκοῦνται στό νά ζοῦν σύμφωνα μέ τίς “κοινές ἀξίες” τῶν δυτικῶν χωρῶν, ἀλλά θά πρέπει νά συμπεριφέρονται ὡσάν νά ζοῦσαν ἤδη σέ μία πλειοψηφικά μουσουλμανική κοινωνία καί νά μήν κάνουν καμιάν ἀπολύτως παραχώρηση ἤ ἔκπτωση τῆς πίστεώς τους ὑπέρ τῶν ἄλλων» (Trifkovic, S., «Intifada in France», Chronicles, 4/11/2005).
 Καί ὁ Ἰρανός Arsbam Mοmeni διακηρύττει: «Ὁ Ἰσλαμισμός δέν ἀστειεύεται οὔτε διαπραγματεύεται ἀλλά καί δέν διανοεῖται νά ὑποχωρήσει. Ὅταν χύνεται τό αἷμα τῶν ἀπίστων ἀπό τούς μουσουλμάνους, οἱ τελευταῖοι πηγαίνουν κατευθείαν στόν Παράδεισο... Χρειάζεται νά χύνεται συνεχῶς αἷμα ἀπίστων» (Ἰσλάμ, Ἱστορία, Ἐπεκτατισμός καί Βία, σελ. 135). Νά, λοιπόν, ποιό εἶναι τό πραγματικό πρόσωπο τοῦ Ἰσλάμ.
 Τό πρόβλημα λαμβάνει ἀνησυχητικές διαστάσεις καί στή χώρα μας, στήν ὁποία αὐτή τήν ὥρα φιλοξενοῦνται πάνω ἀπό 1.500.000 μουσουλμάνοι· ὁ ἀριθμός βαίνει ἀνεξέλεγκτα αὐξανόμενος.
 Σήμερα στήν πατρίδα μας οἱ γεννήσεις ἀνέρχονται στίς 100.000, ἀπό τίς ὁποῖες οἱ 20.000 ἀλλοδαπῶν. Τήν τελευταία πενταετία ὅμως σημειώνεται ἀνεπαίσθητα αὔξηση τῶν γεννήσεων τῶν ἡμεδαπῶν κατά 2,99%, ἐνῶ τῶν ἀλλοδαπῶν κατά 21,48%. Ἐπίσης οἱ θάνατοι ὑπερτεροῦν τῶν γεννήσεων. Σχολεῖα κλείνουν λόγῳ τῆς ὀλιγαριθμίας τῶν μαθητῶν καί σέ πολλές περιοχές μεγάλο ποσοστό τοῦ μαθητικοῦ δυναμικοῦ εἶναι ἀλλοδαποί. Μελαγχολία προκαλεῖ ἡ σκέψη ὅτι κάθε τρία χρόνια χάνουμε ἕνα ἑκατομμύριο παιδιά ἐξαιτίας τῶν ἐκτρώσεων. Στό μεταξύ κύμα ἐγκύων ἀλλοδαπῶν γυναικῶν σπεύδει νά εἰσβάλει στήν Ἑλλάδα, προκειμένου τά παιδιά πού θά φέρουν στόν κόσμο νά προικοδοτηθοῦν μέ τήν ἑλληνική ἰθαγένεια.
 Ἡ Εὐρώπη καλεῖται ἐγκαταλείποντας τίς ἐπικίνδυνες ἀντιφατικότητες καί τίς περίεργες ἀμφιθυμίες της νά ἐπιλύσει τό μέγιστο πρόβλημα. Ὑπάρχουν πλούσια μουσουλμανικά κράτη μόνο 50 χιλιόμετρα μακριά ἀπό τίς χῶρες καταγωγῆς τῶν λαθρομεταναστῶν, πρός τά ὁποῖα μποροῦν νά κατευθύνονται, ἀποφεύγοντας ἔτσι καί τά χιλιάδες χιλιόμετρα τοῦ ἐπικίνδυνου καί ἄνομου δρόμου πρός τήν πενομένη Ἑλλάδα. Ἐξάλλου χῶρες, ὅπως ἡ Σουηδία καί ἡ Δανία, πού δέχονται πολύ μικρότερο ἀριθμό μεταναστῶν ἀπό μᾶς, εἰσπράττουν μέχρι καί ὀκταπλάσια κονδύλια γιά τήν ὑποδοχή τους ἀπ’ ὅσα ἡ χώρα μας!
 Ἐπιπλέον ἔχουμε ἀναλογισθεῖ τίς ἐπιπτώσεις γιά τήν πατρίδα μας ἀπό τήν ἀντισυνταγματική χορήγηση τoῦ δικαιώματος ψήφου σέ περίπου 643.000 ἀλλοδαπούς (= πάνω ἀπό τό 6% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος), οἱ ὁποῖοι στήν πλειοψηφία τους εἶναι μουσουλμάνοι; Ἡ κατάσταση γίνεται ἀκόμη πιό ἀπειλητική, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψη μας τίς θέσεις τῆς «διανόησης» καί τῆς συμπλέουσας TV, πού ἀρμενίζουν σέ πελάγη πολυπολιτισμικῆς μακαριότητας. Καί ἐπειδή οἱ φορολογούμενοι Ἕλληνες πολίτες ἀσχολοῦνται μέ τό πῶς ὡς ὑποζύγια θά σηκώσουν τά δυσβάστακτα βάρη τους, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ ἀπό τό σημαντικότατο θέμα, πού μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ ὡρολογιακή βόμβα γιά τό ἀπισχνασμένο κράτος μας. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται ἐπαγρύπνηση. Φύλακες, γρηγορεῖτε!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

Στίς 28 Ἀπριλίου 2010 ἀποφασίστηκε ἀπό τήν κυβέρνηση ἡ ἀνέγερση ἰσλαμικοῦ τεμένους «ὑπό τό συντεταγμένο ἔλεγχο τῆς Πολιτείας, τῆς ἑκάστοτε Κυβέρνησης καί τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ Παιδείας, «Διά Βίου Μάθησης καί Θρησκευμάτων».
 Τό τέμενος θά ἀνεγερθεῖ στόν Ἐλαιώνα, στήν περιοχή τοῦ Βοτανικοῦ· ἀπέχει μόλις τρία χιλιόμετρα ἀπό τήν Ὁ- μόνοια καί δύο ἀπό τήν Ἀκρόπολη καί τόν Κεραμεικό. Γιά τό σκοπό αὐτό «Ναυτικό Ὀχυρό» ἐκτάσεως 17 στρεμ­μάτων παραχωρήθηκε ἀπό τό Γενικό Ἐπιτελεῖο Ναυτικοῦ. Τρίζουν τά κόκκαλα τοῦ Μιαούλη καί τοῦ Κανάρη!
 Τά ἔξοδα θά καλυφθοῦν ἀπό τό πρόγραμμα δημοσίων ἐπενδύσεων· ἐκτιμώμενο κόστος 106.000.000€. Τήν ἴδια στιγμή σκάφη ἐπιφανείας τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ λόγῳ οἰκονομικῶν περικοπῶν -δέν ὑπάρχουν οὔτε λιπαντικά- βρίσκονται παροπλισμένα στούς ναυστάθμους Σαλαμίνας καί Κρήτης. Ἡ κατεστραμμένη ἐπίσης περίφραξη τοῦ ἐν λόγῳ χώρου δέν παρέχει ἀσφάλεια γιά ἐγκαταστάσεις μέ φορητά ὅπλα καί ὑπηρεσίες μέ ἀπόρρητα ἔγγραφα.
 Τό σχέδιο γιά τή λειτουργία τοῦ τεμένους προβλέπει τήν τοποθέτηση ἰμά­μη, τά ἔξοδα τοῦ ὁποίου θά καλύ­πτονται ἀπό τό ἑλληνικό Δημόσιο· κάθε μουσουλμανική κοινότητα θά ἔχει τό δικαίωμα νά φέρει τό δικό της θρη­σκευτικό λειτουργό. Τό ὅλο θέμα ἔχει ἄμεση σχέση μέ τή διάδοση τοῦ Βαχα­μπι­τι­σμοῦ, πού ἐπιμένει ὅτι τό Ἰσλάμ πρέπει νά ἐξαπλωθεῖ καί νά κατακυριεύσει ὁλό­κληρη τή γῆ. Βαχαμπίτες ἦταν οἱ Σαουδάραβες πού ἐπιτέθηκαν στούς δίδυμους πύργους τῆς Νέας Ὑόρκης, ὅπως καί ὁ Ὀσάμα Μπίν Λάντεν.
 Γιά νά ἀσκήσουν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες ἔχουν στή διάθεσή τους 61 -σύμφωνα μέ ἄλλες πληροφορίες 155!- τζαμιά στήν περιοχή τῆς Ἀθήνας, περισσότερα ἀκόμη καί ἀ­πό τίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες. Καί ἐνῶ ἡ καγκελάριος Μέρκελ ὁμολογεῖ ὅτι τό πολυπολιτισμικό μοντέλο «ἀπέτυχε πλήρως» στή Γερμανία, οἱ δικοί μας ὀσφυοκάμπτες πολιτικοί τό προβάλλουν καί μᾶς τό ἐπιβάλλουν ἀνεγείροντας τεμένη. Γιατί τέτοια σπουδή;
 Καί δέν φτάνει αὐτό. Κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στήν Ἀθήνα ὁ «σουλ­τάνος» Ἐρντογάν στήν κοινή συνέντευξή του μέ τόν ἕλληνα πρωθυπουρ­γό ἀναφέρθηκε στό «Φετιγιέ Τζαμί» («Φετιχιέ» ὀρθότερα). Ὁ κ. Παπανδρέου ἀπάντησε: «Ἤδη ἐμεῖς ἔχουμε ἀποφασίσει νά γίνει ἡ ἀνακαίνιση καί ἀποκατάσταση τοῦ “Φετιγιέ” καί νομίζω αὐτό εἶναι μία ἔνδειξη τῆς βούλησής μας»!
 Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἱστορία καί ἡ σημειολογία τοῦ “Φετιγιέ”;
 Τό 1456 οἱ Τοῦρκοι, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ὀμάρ, γιό τοῦ Τουραχάν, κατέλαβαν χωρίς ἀντίσταση τήν πόλη τῆς Ἀθήνας, ἐκτός ἀπό τήν Ἀκρόπολη, πού ἀντιστάθηκε ἡρωικά γιά σχεδόν ἄλλα δύο χρόνια. Τό 1458, εἰσῆλθε θριαμβευτικά στήν πόλη ὁ Μωάμεθ Β΄ ὁ Πορθητής. Πρός τιμήν του ἀνεγέρθηκε τό «Τζαμί Φετιχιέ» (Φατίχ = κατακτητής), δηλαδή «τζαμί τῆς κατάκτησης», τῆς ὑ­ποδούλωσης τῆς Ἀθήνας, καταραμένο! Σύμφωνα μάλιστα μέ ἀρχαιολογικές μαρτυρίες χτίστηκε ἐπάνω σέ τρίκλιτη βασιλική, ἡ ὁποία μέχρι τήν ἅλωση τῆς πόλης ἀπό τούς Τούρκους πιθανόν νά λειτουργοῦσε ὡς ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολιτικός Ναός στό Δουκάτο τῶν Ἀθηνῶν (1205-1458)! Ὡς οἰκοδομικό ὑλικό γιά τό «Φετιχιέ Τζαμί» χρησιμοποιήθηκε μία ἀπό τίς στῆλες τοῦ ἀρχαίου ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου Διός.
 Ἀπό τό 1458, ὁπότε καί χτίστηκε, ἄρχισε γιά τήν Ἀθήνα ἡ φοβερή περίοδος τῆς Ὀθωμανοκρατίας, μέ ὅλα τά φρικτά ἐγκλήματα, πού τή σφράγισαν! Τό «Φετιχιέ Τζαμί» εἶναι, λοιπόν, σημεῖο κατατεθέν τῆς σκλαβιᾶς καί τῆς τυραννίας τῆς πόλης, τήν ὁποία μέ τά δάκρυα, τή θυσία, καί τό αἷμα τους καθαγίασαν καί ἀπελευθέρωσαν ἡ ἁγία Φιλοθέη, ὁ ἅγιος Μιχαήλ Πακνανᾶς καί τόσοι ἀ­κόμη νεομάρτυρες καί ἐθνομάρτυρες.
 Ἤδη ξεκίνησαν οἱ ἐπισκευαστικές ἐργασίες μέ ἐθνικούς πόρους. Ἄς εἶναι καλά οἱ ἀγρίως φορολογούμενοι συνέλληνες, νά ἀναμένουν καί νά ἐξοφλοῦν περαιώσεις ἐπί περαιώσεων μέχρι τό πέ­ρας τῶν ἐργασιῶν. Τί κι ἄν ἡ Τουρκία μετέτρεψε τούς δικούς μας ναούς στή Μικρά Ἀσία καί στήν κατεχόμενη Κύ­προ σέ στάβλους, κινηματογράφους, γυμναστήρια! Ἐμᾶς δέν μᾶς ἀπασχολεῖ οὔτε καί μᾶς ἐνδιαφέρει. Τί νά ποῦμε καί τί νά πρωτοθυμίσουμε στούς Νενέκους (Νενέκος: ὁ ὁπλαρχηγός τοῦ Κολοκοτρώνη, πού προσκύνησε τόν Ἰμ­πραήμ) τῶν ἡμερῶν μας; «Μέ φωνή πού καταπείθει, /Προχωρώντας, ὁμιλεῖς: “Σή­μερ’, ἄπιστοι, ἐγεννήθη/Ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.
 Αὐτός λέγει ... Ἀφοκρασθῆτε·/Ἐγώ εἰμ᾽ Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·/Πέστε, ποῦ θ᾽ ἀ­ποκρυφθῆτε/Ἐσεῖς ὅλοι, ἄν ὀργι­σθῶ;”», σαλπίζει ἐπίκαιρα ὁ ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
 Καί μία ὑποχρέωση πού τήν ἐνταφιάσαμε: Τό 1822, ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ στά Δερβενάκια, στόν Ἅγιο Σώστη, ὅρ­κισε τά παλληκάρια του, γιά νά δοξάσουν τόν Θεό, νά νηστέψουν καί νά κτίσουν Ναό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀρ­γότερα, στίς 25 Ἰουνίου 1829 στό Ἄργος οἱ πρόγονοί μας ἐκφράζοντας τήν εὐ­γνωμοσύνη τους γιά τό θαῦμα τῆς νε­κρα­νάστασης τοῦ Γένους μας κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Δ΄ Ἐθνοσυνέλευσης ἀποφασίζουν: «Ὅ­ταν ἡ τοπική περιφέρεια τῆς Ἑλλάδος καί ἡ καθέδρα τῆς Κυβερνήσεώς της κατασταθῶσιν ὁ­ριστικῶς καί οἱ οἰκονομικοί πόροι τοῦ κράτους ἐπιτρέψωσιν, θέλει ἀνεγερθῇ κατά διαταγήν τῆς Κυβερνήσεως εἰς τήν καθέδραν αὐτῆς Ναός ἐπ’ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος τιμώμενος» (Ψήφισμα Η΄). Τό διάταγμα ὑπογράφεται καί ἀπό τόν πρωτομάρτυρα τοῦ Νεοελληνισμοῦ, τόν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια.
 Στά 180 χρόνια πού πέρασαν ἀπό τότε, ἡ πατρίδα μας ἐξασφάλισε τίς ἀ­παιτούμενες προϋποθέσεις. Ὅταν ἡ οἰ­κονομία μας τό ἐπέτρεπε, μπορούσαμε νά ἐκτελέσουμε τό τάμα. Μεθυσμένοι ὅ­μως ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἀχαλίνωτου εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ κουλτουριάρικου ψευτοπροοδευτισμοῦ, ἀπολησμονήσαμε τό χρέος μας καί συμπεριφερθήκα­με μέ ἀχαριστία. Καί τώρα ἀντί γιά τά­μα, χτίζουμε τέμενος. Ἄς χαροῦμε, λοιπόν, τήν προκοπή μας!
 Ἀξίζει μάλιστα νά ἀναφέρουμε ὅτι ὅλοι οἱ ὁμόδοξοι λαοί ἐκπλήρωσαν τό τάμα τους. Οἱ Σέρβοι οἰκοδόμησαν στό Βελιγράδι τόν μεγαλύτερο ναό τῶν Βαλκανίων πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Σάββα. Οἱ Ρῶσοι ἐπανοικοδόμησαν στή Μόσχα τό μισογκρεμισμένο ναό τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, οἱ Πολωνοί στό Μπιαλιστόκ, οἱ Γεωργιανοί στήν Τιφλίδα πρός τιμήν τῆς ἁγίας Τριάδος.
 Ἐπιβάλλεται, πρίν τό νέφος τῶν ἱε­ρομαρτύρων καί τῶν ἐθνομαρτύρων μᾶς ἀναθεματίσει, νά ἀφυπνισθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε ποῦ ὁδεύουμε. Ἀπό ’δῶ καί πέρα τό ἐπίσημα ἀνεγειρόμενο τζαμί καί τό ἐπισκευαζόμενο «Φετιχιέ» θά ἀποτελοῦν τό σύμβολο τῆς ἐπέκτα­σης τοῦ μουσουλμανισμοῦ στήν Ἀθήνα. Τό ἰοστεφές ἄστυ, τό κέντρο τοῦ πο­λι­τισμοῦ, ἡ πόλη τοῦ Παρθενώνα, τοῦ Πλάτωνα, τοῦ Αἰσχύλου, τοῦ Δημο­σθέ­νη, τοῦ Βασιλείου Β΄ περιέρχεται στόν ἔλεγχο τοῦ Ἰσλάμ. Ἄς προβλημα­τισθοῦ­με σοβαρά· μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου μήπως ὁδηγηθοῦμε στήν ἀναγνώριση μουσουλμανικῆς μειονότητας στήν Ἑλ­λάδα μέ συνέπεια τή συρρίκνωση τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στήν ἴδια τήν πρω­τεύουσα; Ὁ Θεός ἄς βάλει τό χέρι του κι ἄς μήν εἶναι βαρύ!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

 Μετά ἀπό πέντε ἄγονους διαγωνισμούς, τήν ἀνέγερση τοῦ τεμένους ἀνέλαβε ἡ κοινοπραξία τῶν «παραδοσιακά ἐθνικῶν» ἐργολάβων, δηλαδή οἱ «ΑΒΑΞ» (ὅμιλος Ἰωάννου), «ΤΕΡΝΑ» (ὅμιλος Περιστέρη), «ΑΚΤΩΡ» (ὅμιλος Μπόμπολα) καί «ΙΝΤΡΑΚΑΤ» (ὅμιλος Κόκκαλη). Πρώτη φορά μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν ὀθωμανικό ζυγό καί τήν ἵδρυση τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους, οἱ κυβερνῶντες ἀποφάσισαν νά στήσουν ἐπίσημο ἰσλαμικό τέμενος στό ἱερό καί δοξασμένο ἔδαφος τῆς Ἀθήνας.
 Κι ἐνῶ ἡ κρίση μαίνεται, σχολεῖα ἔχουν κλείσει, εἰδικότητες στά ἐπαγγελματικά λύκεια καταργήθηκαν, ἐκπαιδευτικοί καί διοικητικοί ὑπάλληλοι τέθηκαν σέ διαθεσιμότητα, φερέλπιδες νέοι μεταναστεύουν, ἡ μείωση τῶν δημοσίων δαπανῶν γιά τήν παιδεία ἀνῆλθε ἀπό τό 2009 μέχρι σήμερα στό 33%, Ἕλληνες πεινοῦν, φτωχαίνουν, λιμοκτονοῦν, αὐτοκτονοῦν, ἐνῶ, λοιπόν, συμβαίνουν αὐτά, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας χρηματοδοτεῖ τήν ἀνέγερση τοῦ τεμένους, κληροδοτώντας πιστώσεις ὕψους 946.000 εὐρώ στό ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης.
 Τό τέμενος θά ἀνεγερθεῖ στό Βοτανικό, σέ ἔκταση τοῦ ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ. Καί πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι βάσει τοῦ κορανίου ἡ περιοχή τοῦ χώρου λατρείας γιά τούς μουσουλμάνους ἀποτελεῖ καί ἰδιοκτησία τους. Παραχωροῦμε, δηλαδή, ἑλληνικό ἔδαφος σέ ποιούς; Γνωρίζουμε σέ ποιά ἀκριβῶς χέρια θά περιέλθει; Ποῦ εἶσαι, Μιαούλη, κι ἐσύ, Κανάρη, νά μᾶς καμαρώσετε!
 Βεβαίως, βάσει τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἀνεξιθρησκίας, ὁποιαδήποτε θρησκευτική πίστη εἶναι σεβαστή. Γιά τόν λόγο αὐτό ἑκατοντάδες χῶροι σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα δίνουν τή δυνατότητα στούς μουσουλμάνους νά τελοῦν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ἡ ἀνέγερση ὅμως ἰσλαμικοῦ τεμένους μέ δαπάνες τοῦ κράτους ἀναδεικνύει σέ προνομιακή θέση τή μουσουλμανική θρησκεία. Τί ντροπή καί «ὕβρις»! Τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους» ἐκκρεμεῖ, τή στιγμή μάλιστα πού τά ἀπαιτούμενα χρήματα εἶναι ἐξασφαλισμένα ἀπό φιλογενεῖς πατριῶτες καί ὑπολείπεται ἁπλῶς ἡ παραχώρηση οἰκοπέδου.
 Κι ἐμεῖς ἀκάθεκτοι προχωροῦμε στήν ἀνέγερση τζαμιοῦ, παραβλέποντας τό γεγονός ὅτι οἱ Τοῦρκοι μετατρέπουν τίς ἐκκλησίες στήν κατεχόμενη Κύπρο σέ στάβλους καί καζίνο. Ὅπως ἐπίσης μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους ἡ πρόταση τοῦ ἀντιπροέδρου τοῦ νεοοθωμανικοῦ κράτους νά ἐπαναλειτουργήσει ἡ Ἁγία Σοφία ὡς τζαμί. Κι οὔτε μᾶς ἀπασχόλησε ἡ γενοκτονία τῶν χριστιανῶν στή Μέση Ἀνατολή. Κι οὔτε ἀκούστηκε φωνή διαμαρτυρίας γιά ὅσα διαδραματίζονται στή Συρία, ὅπου ἐκκλησίες πυρπολοῦνται, ἰσλαμιστές προβαίνουν σέ ἀπαγωγές ἱερωμένων, μοναζουσῶν, δολοφονίες παιδιῶν τοῦ ἑλληνορθόδοξου σχολείου. Τό αἷμα ὅμως τῶν ἀδικοχαμένων νέων μαρτύρων φθάνει στά ὦτα Κυρίου παντοκράτορος. Τελικά ποιά ἰσορροπία καί ἰσοτιμία διέπει τίς σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τό Ἰσλάμ; Ποιά μουσουλμανική χώρα ἐπέτρεψε τήν ἵδρυση ὀρθόδοξου ναοῦ;
 Ὅπως κι ἄν ἔχει ἡ κατάσταση, ἀκούσαμε τόν ἁρμόδιο ὑπουργό νά διακηρύττει: «Χαίρομαι πού γίνεται ἐπί ὑπουργίας μου τό τζαμί... Καί εἶμαι ὑπερήφανος... Νιώθω πιό Ἕλληνας». Δικαιολογημένα, λοιπόν, τά ἐρωτήματα: Ποιό μήνυμα ἐκπέμπει ἡ κυβέρνηση γιά τήν ἔννοια τῆς ἑλληνικότητας; Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἀπότοκος τῆς ἀνέγερσης ἰσλαμικοῦ τεμένους; Ποιά ἡ σχέση τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ μέ αὐτό; Μήπως στόχος της εἶναι τό λιβάνισμα ἀλλόθρησκων ἐπήλυδων;
 Διδακτικό τό παράδειγμα τῆς Ταϊτῆς. Οἱ κάτοικοί της ξεχύθηκαν στούς δρόμους φωνάζοντας μεταξύ ἄλλων: «Τό 90% τῶν ἐγκλημάτων τῆς τρομοκρατίας διαπράττονται ἀπό ἰσλαμιστές... Αὐτό καί μόνο εἶναι ἀρκετό, ὥστε νά μήν αἰσθάνομαι ἀσφαλής»! Ἐξαιτίας τῶν ἀντιδράσεών τους ἡ μικρή χώρα ἀνάγκασε τίς ἀρχές νά κλείσουν τό τζαμί πού μόλις εἶχε ἀνοίξει στήν πρωτεύουσα.
 Πόσο δίκαιο εἶχαν! Τό τέμενος μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ κέντρο ἀνεξέλεγκτης βίας, καθώς σοβοῦν προβλήματα μεταξύ τῶν ἰσλαμιστικῶν σεχτῶν πού ἔχουν μεταξύ τους ἀβυσσαλέο μίσος μέ ἄμεσο ἀντίκτυπο στήν ἀσφάλεια τῶν Ἑλλήνων καί στήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς κοινωνίας μας.
 Γιά νά περιορίσουν τίς ἀντιρρήσεις, οἱ ὑποστηρικτές του ἰσχυρίζονται ὅτι τό σχέδιο τοῦ τεμένους δέν προβλέπει τήν ἀνέγερση μιναρέ. Ποιός ὅμως μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δέν θά ἀνεγείρουν στή συνέχεια μιναρέ ἐντός τοῦ τεμένους; Ποιά πολεοδομική ὑπηρεσία τότε θά ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς κατεδάφισης; Ποιός μπορεῖ νά εἰσέλθει ἐντός τοῦ ἀσύλου τους; (ὅρα τζαμιά Θράκης). Ἔχουμε ἀναλογιστεῖ τίς συνέπειες ἀπό μία τέτοια ἐπιχείρηση;
 Πέρα ὅμως ἀπό αὐτή τήν πλευρά τοῦ θέματος, ἐντείνονται οἱ ὑπόνοιες ὅτι ὁ θρησκευτικός χαρακτήρας τοῦ κτηρίου ἀποτελεῖ πρόσχημα· ὁ συγκεκριμένος χῶρος θά χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἐφαλτήριο γιά τή δημιουργία ἐπίσημων μουσουλμανικῶν κοινοτήτων στήν Ἀττική, προωθώντας ἔτσι μιά κοσοβοποίησή της. Κι ἀκόμη, ἀνοίγει ὁ δρόμος γιά νά χτιστοῦν τεμένη καί στήν ὑπόλοιπη χώρα καί, κατά συνέπεια, γιά τήν ἀναγνώριση μουσουλμανικῶν μειονοτήτων σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια.
 Συνεπῶς τό τέμενος τῆς Ἀττικῆς δέν εἶναι μόνον δικό της θέμα· ὑπερβαίνει τά ὅριά της καί γίνεται ἐθνικό. Ὅλους πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει, πρίν εἶναι ἀργά. Ἄς ξυπνήσουμε, ἐπιτέλους!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

Στά πλαίσια τῆς ἐπιμήκυνσης τοῦ σχολικοῦ ἔτους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας μελετᾶ τόν περιορισμό τῶν διακοπῶν τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, τήν κατάργηση τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ τοπικοῦ πολιούχου, τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας καί τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν.
 Κατ’ ἀρχάς ὅσον ἀφορᾶ στίς ἀργίες δέν ὑπερβαίνουμε τίς ἀντίστοιχες τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν. Τόσο ἡ διάρκεια τοῦ διδακτικοῦ ἔτους ὅσο καί ἡ διάρκεια τῶν σχολικῶν διακοπῶν συμβαδίζουν κατά μέσο ὅρο μέ αὐτόν τῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης (βλ. http/kemete.sch. gr). Ἀσφαλῶς οἱ λόγοι γιά τήν κατάργηση ἀργιῶν εἶναι βαθύτεροι. Μέ τόν μανδύα τῆς ἐπιμήκυνσης καλύπτεται μᾶλλον μιά ἐκκλησιομαχική καί συνάμα ἀντεθνική πολιτική πού στοχεύει στήν ἀλλοίωση τῆς ἰδιοπροσωπίας τῆς πατρίδας μας καί στήν ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας.
 Τό θέμα ὅμως τῶν ἑορτῶν εἶναι ὑπαρξιακό, καθώς ὁ ὑγιής ψυχικά ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἑορτάσει. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν συνειδητοποιήσει ὅτι «βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόχευτος» (Δημόκριτος, παρά Στοβαίῳ 154,38). Κάθε κοινωνία -ἀκόμη καί οἱ ἀθεϊστικές καί οἱ πρωτόγονες- καί κάθε πολιτισμός σφραγίζεται ἀπό τίς δικές του γιορτές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς του καί τόν κοινωνικό του «καθρέπτη». Συνιστοῦν ἀναπόσπαστο κομμάτι στόν ἄξονα ἐργασίας καί ἀνάπαυσης τοῦ ἀνθρώπου καί μορφή ἀντίστασης στόν ἐργασιακό ὁλοκληρωτισμό, πού κατεδαφίζει τά πάντα. Ἡ νέα τάξη πραγμάτων προφανῶς δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψη της ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ἑορταστικόν ὂν» καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς γιορτές καί διακοπές. Ὡστόσο, ὁ ἀντιεορταστικός πόλεμος ἀποδεικνύει ὅτι οἱ γιορτές δύσκολα μποροῦν νά ξερριζωθοῦν καί νά ἐξαφανιστοῦν ἀπό τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Κοινωνική ζωή χωρίς γιορτές εἶναι ζωή φτωχή, ἐπίπεδη, ἄοσμη, ἄχρωμη καί ἀνούσια.
 Στίς μέρες μας, μέσα στό γενικότερο κλίμα τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς ἀπαξίωσης τῆς παράδοσής μας, αὐξάνονται οἱ κοσμικές γιορτές καί προσπαθοῦν νά ἐκτοπίσουν καί νά ἀντικαταστήσουν τίς χριστιανικές. Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ πατήρ Παΐσιος: «Δυστυχῶς πᾶνε σιγά-σιγά οἱ ἄνθρωποι νά μήν ἀφήσουν οὔτε γιορτές οὔτε τίποτε... Ἔβαλαν τή γιορτή τῆς Μάνας, τοῦ Μάη, τοῦ Ἀπρίλη. Σέ λίγο θά ποῦν: Σήμερα εἶναι ἡ γιορτή τῆς ἀγκινάρας, τήν ἄλλη τοῦ κυπαρισσιοῦ, τήν ἄλλη τά γενέθλια αὐτοῦ πού βρῆκε τήν ἀτομική βόμβα ἤ τό ποδόσφαιρο». Οἱ χριστιανικές ὅμως γιορτές δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τίς γιορτές «τοῦ κόσμου τούτου». Ἀποπνέουν τή φυσίζωο χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἀποτελοῦν ἀδιάκοπο κάλεσμα σωτηρίας. «Κεφάλαιον ἑορτῆς μνήμη Θεοῦ», ἀποφαίνεται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 36,345B).
 Σέ μιά κοινωνία ὅπου ἡ λήθη ἀπειλεῖ νά ξεθωριάσει τίς μνῆμες, οἱ γιορτές ἀποτελοῦν τό πιό δραστικό ἀντίδοτο καί τό ἀσφαλές ἀνάχωμα κατά τῆς καταλυτικῆς δύναμης τοῦ χρόνου. Μέ αὐτές ἐπιπλέον ὁ πιστός νοηματοδοτεῖ τήν ὕπαρξή του καί σηματοδοτεῖ τήν πορεία του. Στίς γιορτές τῆς Ἐκκλησίας μας γιορτάζουμε, ἐπειδή γιορτάζει ὁ Χριστός· «Καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄Κο 5,7). «Ἡμῖν ὁ Χριστὸς τὰς ἑορτὰς ἐκτετέλεκεν», διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (PG 96,545B). Γι᾽ αὐτό οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν τήν Ἐκκλησία ὡς «ἐκκλησία ἑορταζόντων ἀξίως τοῦ Πνεύματος» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, PG 96,761C).
 Κέντρο βεβαίως ὅλων τῶν ἑορτῶν εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Γύρω ἀπό τήν Ἀνάσταση περιστρέφεται ὅλο τό ἑορτολόγιο, ἡ ἀνάμνηση τῶν ἱερῶν γεγονότων καί τά ἱερά πρόσωπα. Ἔτσι ὁ ὑπέροχος ὀργανικός ἱστός τους ὑφαίνει γιά κάθε ἐποχή τό δικό της μοναδικό βάθος, διακοσμώντας το ἀναλόγως. Χαρακτηριστικό ἀκόμη τῶν ἑορτῶν μας εἶναι οἱ «ἐπὶ τὸ αὐτό» συνάξεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ὅλοι μαζί ζοῦμε καί πανηγυρίζουμε ἐντονότερα τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, γι’ αὐτό καί ψάλλουμε: «Ἀναστάσεως ἡμέρα καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα...». Ὑπάρχει ἔτσι μία κοινωνική δυναμική στίς γιορτές. Ἡ λατρεία ἔχει σαφῆ ἐπικοινωνιακό καί κοινωνικό χαρακτήρα. Ἐξασφαλίζει ἀληθινή κοινωνικότητα καί «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» κοινωνία. Ἡ σύγχρονη μαζοποιημένη κοινωνία μέ τίς ἀνώνυμες καί ἀπρόσωπες σχέσεις της, τήν ἀπελπισία καί τήν ἀγωνία βρίσκει πραγματικό καταφύγιο, παρηγοριά καί διέξοδο, χαρά καί αἰσιοδοξία στίς ἑορταστικές συνάξεις τῆς φιλόστοργης μητέρας Ἐκκλησίας.
 Οἱ γιορτές εἶναι τόπος καί τρόπος πνευματικῆς ἀφύπνισης καί ψυχικῆς ἀνακαίνισης. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος προσκαλεῖ πανηγυρικά: «Ἑόρταζε, Χριστοῦ Ἐκκλησία... Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, Χριστοῦ νεολαία, χαίρετε» (PG 43,432B -433C). Νά τί εἶναι γιορτή: ὁ Χριστός καί ἡ βασιλεία του στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, γιατί «ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται». Ἐπιπλέον, μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἑορτῶν μᾶς δίδεται ἡ δυνατότητα νά μετέχουμε στό ἑορταστικό δεῖπνο τῆς Βασιλείας πού ἡ Ἐκκλησία μας παραθέτει. Γινόμαστε «κοινωνοὶ θείας φύσεως» καί ἔτσι ὄχι μόνον γιορτάζουμε, ἀλλά οἱ ἴδιοι γινόμαστε γιορτή· «Μὴ μόνον τὰ τῆς ἑορτῆς κατοπτεύσωμεν καὶ τιμήσωμεν, ἀλλὰ αὐτοὶ ἑορτὴ γενώμεθα», προτρέπει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος (PG 128,141ABC).
 Εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν προσπαθειῶν, πού λυσσωδῶς καί ποικιλοτρόπως βάλλουν κατά τῶν ἑορτῶν, ὀφείλουμε νά γιορτάζουμε οὐσιαστικότερα καί πιό ἐνσυνείδητα, ὄχι «κοσμικῶς» ἀλλά «ὑπερκοσμίως». Ἄς μήν αὐταπατώμεθα. Τήν πνευματική πείνα καί δίψα τῶν γκρίζων καιρῶν μας δέν μποροῦν νά τίς ἱκανοποιήσουν τά ἀσωτικά ξυλοκέρατα καί οἱ πομφόλυγες τῶν ἰσχυρῶν. Μέ τή χάρη τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου: «Ἡμᾶς ἀκορέστως ἔχειν δεῖ πρὸς τὰς ἑορτάς» (PG 50,645).

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος