Super User

Super User

Σάββατο, 04 Σεπτέμβριος 2021 03:00

Μή δικαιολογεῖς τήν ἀδράνειά σου

grafi keriΔέν ὑπάρχει πιό κρύο πρᾶγμα ἀπό τόν χριστιανό πού δέν σώζει ἄλλους. Δέν μπορεῖς ἐδῶ νά ἐπικαλεσθεῖς τήν φτώχια, διότι θά σέ κατηγορήσει ἡ χήρα πού κατέβαλε τά δύο λεπτά... Δέν μπορεῖς νά ἐπικαλεστεῖς τήν ταπεινή σου καταγωγή, διότι καί οἱ ἀπόστολοι ἦταν ἄσημοι καί κατάγονταν ἀπό ἀσήμους. Δέν μπορεῖς νά προβάλεις τήν ἀγραμματοσύνη σου· κι ἐκεῖνοι ἦταν ἀγράμματοι. Ἀκόμη κι ἄν εἶσαι δοῦλος, κι ἄν εἶσαι δραπέτης, θά μπορέσεις νά ἐκπληρώσεις τό καθῆκον σου, διότι καί ὁ Ὀνήσιμος τέτοιος ἦταν. Κοίταξε ὅμως ποῦ τόν καλεῖ καί σέ τί ὑψηλό ἀξίωμα τόν ἀνεβάζει ὁ ἀπόστολος· «ἵνα κοινωνῇ μοι», λέγει, «ἐν τοῖς δεσμοῖς μου». Δέν μπορεῖς νά προφασισθεῖς τήν ἀσθένεια, διότι καί ὁ Τιμόθεος τέτοιος ἦταν, εἶχε «πυκνάς ἀσθενείας»...
Δέν βλέπετε τά δένδρα τά ἄκαρπα πῶς εἶναι γερά, πῶς εἶναι ὡραῖα, μεγάλα, λεῖα καί ψηλά; Ἀλλά ἄν εἴχαμε κῆπο, θά προτιμούσαμε νά ἔχουμε ροδιές καί ἐλιές καρποφόρες παρά αὐτά, διότι αὐτά εἶναι γιά τήν τέρψη καί ὄχι γιά τήν ὠφέλειά μας· ἐλάχιστα ὠφελοῦν. Τέτοιοι εἶναι οἱ χριστιανοί πού φροντίζουν μόνο γιά τά δικά τους, ἤ μᾶλλον οὔτε τέτοιοι, διότι αὐτοί εἶναι γιά τήν φωτιά, ἐνῶ τά καλλωπιστικά δένδρα χρησιμοποιοῦνται καί γιά τήν οἰκοδόμηση καί γιά τήν ἀσφάλεια τῶν ἰδιοκτητῶν. Τέτοιες ἦταν καί οἱ πέντε παρθένες, ἁγνές βέβαια καί κόσμιες καί σώφρονες, ἀλλά σέ κανέναν χρήσιμες, γι' αὐτό καί κατακαίονται. Τέτοιοι εἶναι αὐτοί πού δέν ἔθρεψαν τόν Χριστό. Πρόσεξε ὅτι κανείς ἀπ' αὐτούς δέν κατηγορεῖται γιά προσωπικά του ἁμαρτήματα· δέν κατηγορεῖται ὅτι πόρνευσε οὔτε ὅτι ἐπιόρκησε, καθόλου, ἀλλά ὅτι δέν ὑπῆρξε χρήσιμος στόν ἄλλο... Πῶς εἶναι χριστιανός τέτοιος ἄνθρωπος; Πές μου, ἄν τό προζύμι πού ἀνακατεύεται μέ τό ἀλεύρι δέν μεταβάλλει στή δική του φύση ὅλο τό φύραμα, εἶναι προζύμι; Καί ἀλήθεια, τό μύρο πού δέν γεμίζει εὐωδιά ἐκείνους πού πλησιάζουν θά τό ὀνομάζαμε μύρο;
Μήν πεῖς· μοῦ εἶναι ἀδύνατο νά παρακινήσω ἄλλους. Ἄν πράγματι εἶσαι χριστιανός, ἀδύνατο εἶναι τό νά μή συμβαίνει αὐτό. Ὅπως αὐτά πού βλέπουμε στή φύση εἶναι ἀναντίρρητα, ἔτσι καί τοῦτο· διότι στή φύση τοῦ χριστιανοῦ βρίσκεται τό πρᾶγμα. Μήν ὑβρίζεις τόν Θεό. Ἄν πεῖς ὅτι δέν μπορεῖ νά φωτίζει ὁ ἥλιος, τόν ὕβρισες· ἄν πεῖς ὅτι ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά ὠφελεῖ, ὕβρισες τόν Θεό καί τόν εἶπες ψεύτη. Διότι εἶναι εὐκολώτερο νά μή θερμαίνει καί νά μή χύνει φῶς ὁ ἥλιος, παρά νά μή φωτίζει ὁ χριστιανός· εἶναι εὐκολώτερο νά γίνει σκοτάδι τό φῶς, παρά νά συμβεῖ αὐτό. Μή λές, λοιπόν, εἶναι ἀδύνατο, διότι ἀδύνατο εἶναι τό ἀντίθετο. Μήν ὑβρίζεις, λοιπόν, τόν Θεό. Ἄν ρυθμίσουμε σωστά τή ζωή μας, ὁπωσδήποτε θά συμβοῦν κι ἐκεῖνα καί θά ἀκολουθήσουν σάν κάτι τό φυσικό. Δέν εἶναι δυνατόν νά μείνει κρυφό τό φῶς τοῦ χριστιανοῦ· δέν εἶναι δυνατόν νά κρυφτεῖ μιά τόσο φωτεινή λαμπάδα. Ἄς μήν ἀμελοῦμε, λοιπόν!
 
Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς τάς Πράξεις 20,4· PG 60,162-164.
Τρίτη, 25 Νοέμβριος 2014 02:00

Ἡ τέχνη τῆς προσευχῆς

texnh-proseyxis῞Οπως ἀπ᾿ ὅλες τίς αἰσθήσεις καλύτερη εἶναι ἡ ὅραση, ἔτσι καί ἀπ᾿ ὅλες τίς ἀρετές ἡ προσευχή εἶναι ἡ πιό θεία καί ἱερή.

*  *  *

῞Οπως τό ψωμί εἶναι τροφή τοῦ σώματος καί ἡ ἀρετή τροφή τῆς ψυχῆς, ἔτσι καί τοῦ νοῦ τροφή εἶναι ἡ πνευματική προσευχή.

 *  *  *


Μακάριος ὁ νοῦς, ὁ ὁποῖος κατά τόν καιρό τῆς προσευχῆς μένει ἀνεπηρέαστος ἀπ᾿ ὅλα τά πράγματα.

*  *  *

Πολλές φορές ζήτησα μέ τήν προσευχή ἀπό τόν Θεό νά μοῦ γίνει κάτι πού νόμιζα καλό καί ἐπέμεινα παράλογα νά τό ζητῶ βιάζοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν τόν ἄφηνα νά οἰκονομήσει ᾿Εκεῖνος ὅ,τι γνωρίζει ὡς συμφέρον δικό μου. Καί λοιπόν, ἀφοῦ ἔλαβα ὅ,τι ζήτησα, στενοχωρήθηκα ὕστερα πολύ, πού δέν εἶχα ζητήσει μᾶλλον νά γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι δέν μοῦ ἦρθε τό πράγμα ἔτσι ὅπως τό νόμιζα.


῞Αγιος Νεῖλος

Πέμπτη, 12 Ιούνιος 2014 03:00

Μαθήματα ἀπό τούς δύο κορυφαίους

    agioi-apostoloi-petros-pavlosἌν τοῦ κάθε ἁγίου τή μνήμη τήν ἐπιτελοῦμε μέ ὕμνους καί μέ τά ἀνάλογα ἐγκώμια, πόσο περισσότερο τή μνήμη τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, τῆς ὑψηλότατης κορυφῆς τοῦ κορυφαίου χοροῦ τῶν ἀποστόλων; Αὐτοί οἱ δύο εἶναι οἱ πατέρες καί καθοδηγηταί ὅλων ἐκείνων πού παίρνουν ἀπό τόν Χριστό τό ὄνομα τους, ἀποστόλων, μαρτύρων, ὁσίων, ἱερέων, ἱεραρχῶν, ποιμένων καί διδασκάλων, ποιμαινομένων καί διδασκομένων, ὅλων, διότι εἶναι οἱ ἀρχιποιμένες καί οἱ ἀρχιτέκτοντες τῆς εὐσεβείας καί τῆς ἀρετῆς, καί οἱ φωστῆρες τοῦ κόσμου, πού κρατοῦν τό λογαριασμό τῆς ζωῆς. Ξεπερνοῦν στή λάμψη ὅλους ἐκείνους πού ἔλαμψαν στήν εὐσέβεια καί στήν ἀρετή ὅσο ξεπερνᾶ ὁ ἥλιος τά ἄλλα ἀστέρια. Εἶναι οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν, πού διηγοῦνται τήν ὑψίστη δόξα τοῦ Θεοῦ.
    Αὐτοί οἱ λαμπροί φωστῆρες πού ἀνατέλλουν μαζί σήμερα φαιδρύνουν τήν Ἐκκλησία. Ἡ συνάντησή τους... προκαλεῖ περίσσεια φωτός... καί προσφέρει διπλῆ λάμψη στίς ψυχές τῶν πιστῶν...
    Ὁ Πέτρος μέ τή μετάνοια καί τό κατώδυνο πένθος, ὄχι μόνο θεράπευσε τήν ἄρνηση στήν ὁποία εἶχε παρασυρθεῖ, ἀλλά καί ξερρίζωσε ἐντελῶς ἀπό τήν ψυχή του τό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου τόν εἶχε ἐγκαταλείψει ὁ Κύριος... Θέλοντας νά τό φανερώσει αὐτό σέ ὅλους ὁ Ἰησοῦς, μετά τό κατά σάρκα πάθος πού ὑπέμεινε γιά μᾶς καί τήν τριήμερη ἀνάστασή του ἐκ νεκρῶν... τοῦ λέγει· «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;», δηλαδή περισσότερο ἀπό τούς μαθητάς μου; Καί πρόσεξε τήν ἀλλαγή του πρός τήν ταπείνωση. Αὐτός πού πρῶτα, χωρίς νά ἐρωτηθεῖ, ἔβαζε τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό τούς ἄλλους κι ἔλεγε ὅτι ἄν ὅλοι σέ ἀρνηθοῦν, ἐγώ ὄχι, τώρα πού τόν ρωτᾶ ὁ Κύριος ἄν τόν ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους, συναινεῖ ὅτι τόν ἀγαπᾶ, ἀλλά ἀφήνει «τό πλεῖον», ἀπαντώντας· «Ναί, Κύριε, σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε»...
    Τί εἶναι ὁ Παῦλος, καί ποιά γλῶσσα ἤ μᾶλλον ποιές καί πόσες θά μπορέσουν νά παραστήσουν ἔστω καί μέτρια τήν μέχρι θανάτου καρτερία του γιά τόν Χριστό; Αὐτός καθημερινά πέθαινε ἤ μᾶλλον ἦταν πάντα νεκρός, διότι, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, δέν ζοῦσε πλέον αὐτός, ἀλλά εἶχε μέσα του ζωντανό τόν Χριστό. Καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο τά παρόντα τά θεωροῦσε σκύβαλα, ἀλλά καί τά μέλλοντα τά ἔθετε σέ δεύτερη μοῖρα συγκρίνοντάς τα μέ τόν Χριστό... Κι εἶχε ζῆλο Θεοῦ ὥστε νά μᾶς ζηλεύει μέ ζῆλο Θεοῦ. Σέ ποιόν ἀπ' ὅλους παρά μόνο στόν Πέτρο θά ἀναγνώριζε κανείς τά ἴδια;...
    Βλέπετε πόση εἶναι ἡ δόξα καί ἡ ὁμοτιμία τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου καί πῶς καί οἱ δύο μαζί βαστάζουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Γι' αὐτό καί αὐτή τώρα ἀποδίδει καί στούς δύο μία καί τήν αὐτή τιμή, γιορτάζοντάς τους μαζί καί τούς δύο μέ τήν ἴδια τιμή σήμερα. Κι ἐμεῖς μελετώντας τό τέλος τους ἄς μιμηθοῦμε τή διαγωγή τους· ἄν ὄχι στ' ἄλλα τουλάχιστον στή διόρθωση πού παρέχει ἡ ταπείνωση καί ἡ μετάνοια. Τά ἄλλα εἶναι μεγάλα καί ὑψηλά· ταιριάζουν σέ μεγάλους, καί μεγάλοι μποροῦν νά τά μιμηθοῦν· μερικά μάλιστα ἴσως εἶναι ἐντελῶς ἀμίμητα· ἡ διόρθωση διά τῆς μετανοίας ὅμως ἁρμόζει περισσότερο σέ μᾶς παρά σέ κείνους, καθότι καθημερινά σέ πολλά σφάλματα πέφτουμε ὁ καθένας καί δέν ὑπάρχει πουθενά ἄλλη ἐλπίδα σωτηρίας, ἄν δέν ἁρπάζουμε αὐτή πού προσφέρει ἡ συνεχής μετάνοια.

 

Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία κη΄, Κατά τήν ἑορτήν τῶν ἁγίων καί κορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, PG 151,353ἑ.

Πέμπτη, 12 Ιούνιος 2014 03:00

Προσκυνητές στόν ἅγιο Τάφο

   ῾Ο ναός αὐτός εἶναι ὁμοίωμα ἐκείνου τοῦ τάφου· μᾶλλον ἀνώτερος ἀπό ὁμοίωμα, εἶναι σχεδόν ἐκεῖνος ὁ ἴδιος τάφος. Διότι φιλοξενεῖ τό σῶμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ... ῞Οποιος, λοιπόν, προστρέχει στόν ὄντως θεῖο καί θεοδόχο αὐτόν τάφο καί στέκεται μέ ἀγάπη καί παραμένει ἐδῶ μέχρι τό τέλος, συγκεντρώνοντας τό νοῦ του καί ἀνυψώνοντάς τον πρός τόν Θεό, ὄχι μόνο θά ἀκούσει τά λόγια τῆς θεόπνευστης Γραφῆς σάν τή φωνή τῶν ἀγγέλων πού κηρύττουν τήν ᾿Ανάσταση, ἀλλά μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του -ἤ καί μέ τά σωματικά ἀκόμη- θά δεῖ τόν ἴδιο τόν Κύριο. Πραγματικά, ἐκεῖνος πού μέ πίστη θωρεῖ τή μυστική τράπεζα καί τόν ἄρτο τῆς ζωῆς πού εἶναι πάνω της τοποθετημένος, ἀντικρύζει τόν ἐνυπόστατο Λόγο τοῦ Θεοῦ, πού γιά μᾶς σαρκώθηκε καί κατασκήνωσε ἀνάμεσά μας. Κι ἀξιώνεται ὄχι μόνο θεατής ἀλλά καί κοινωνός του νά γίνει, καθώς Τόν παίρνει κάτοικο στήν καρδιά του καί πληρώνεται μέ τή θεία του χάρη...
   ῞Οταν ὁ λογισμός στρέφεται γύρω ἀπό τά θεῖα πράγματα καί ἐντρυφᾶ στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ κυριαρχώντας στίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί ἀποκρούοντας τούς σαρκικούς λογισμούς, ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος παραλαμβάνει ἤρεμη τήν ψυχή καί τῆς χαρίζει τή γεύση τῶν μελλοντικῶν μυστικῶν δωρεῶν, πού κανείς ἐμπαθής ἤ ἀμελής δέν γεύθηκε... ῾Η γεύση αὐτή εἶναι ἀρραβώνας. ῾Η καρδιά πού δέχεται αὐτούς τούς ἀρραβῶνες γίνεται πνευματική καί προγεύεται τή σωτηρία της.

Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Εἰς τό ὄγδοον ἑωθινόν Εὐαγγέλιον, ΕΠΕ 9, 590-595.
(᾿Απόδοση Βασιλική Τάτση, φιλόλογος)

Σάββατο, 28 Απρίλιος 2018 03:00

Ὁ θάνατος τοῦ θανάτου

 anastasi3  ῎Αν σέ προβληματίζει, ἀδελφέ μου, ὁ θάνατος, τότε μάθε ὅτι στόν Χριστό αὐτός δέν ἔχει καμία ἐξουσία πλέον. Κάποια στιγμή, βεβαίως, Τόν κατέλαβε, μά ἀκριβῶς πάνω σέ τούτη τήν κυριαρχία του πέθανε καί χάθηκε. Διότι ὁ Κύριος, καθώς εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀκατάλυτη πηγή τῆς ζωῆς, τόν θανάτωσε.
 

   Θάρρος, λοιπόν, ὅσο κι ἄν πονοῦμε! ῾Ο θάνατος θά πεθάνει καί γιά μᾶς. Κι ἄν μέ ρωτήσεις πότε θά γίνει αὐτό τό καταπληκτικό, ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι θά συμβεῖ στό τέλος τῶν αἰώνων, ὅταν θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί. Τοῦτο τό πιστεύουμε ἀκράδαντα χωρίς τήν παραμικρή ἀμφιβολία. Διότι, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται», ἐνῶ ἀμέσως προσθέτει ἐκεῖνο πού ἴσως σέ φοβίζει· «ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». ᾿Από τό συγκεκριμένο χωρίο συμπεραίνουμε ἀκόμη ὅτι ὁ θάνατος θά καταργηθεῖ βεβαίως σέ μᾶς, θά ὑπερισχύσει ὅμως στούς κατάκριτους. Κι ὅπου ὁ θάνατος δέν θά δεῖ θάνατο, θά κυριαρχεῖ αἰώνια, ἀφοῦ, ὅπως ξέρουμε, ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια. ῞Ομως γιά μᾶς τούς πιστούς ἡ ἐξουσία του θά τερματιστεῖ ὁριστικά.
 

   Ξέρω τώρα ὅτι, μετά ἀπ᾿ ὅσα σᾶς εἶπα, θέλετε νά μάθετε τό πῶς θά πραγματοποιηθοῦν ὅλα αὐτά. Δέν θά σᾶς ἐξηγήσω ἐγώ, ἀλλά ἐκεῖνοι πού ἤδη πανηγυρίζουν τούτη τήν ἐπαγγελία. ῎Ετσι θά κατέχετε στέρεα αὐτό πού συλλογίζεσθε, πού τραγουδᾶτε μέ τήν καρδιά σας, πού ἐλπίζετε ὁλόψυχα καί κυνηγᾶτε νά ἐπιτύχετε μέ τήν πίστη καί τά καλά σας ἔργα. Νά, λοιπόν, τί παιανίζουν κάποιοι γιά τό θάνατο τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖο θά γευθοῦμε κι ἐμεῖς ὅπως ὁ ἀρχηγός μας. Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν... τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος» (Α' Κο 15,53-54). Γιά τίς ὑπάρξεις μας, λοιπόν, ὁ θάνατος θά πάψει κάποτε. Αὐτό σημαίνει ὅτι «κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος». Θά καταποθεῖ, ὥστε νά μή φαίνεται. Καί τί σημαίνει ὅτι δέν θά φαίνεται; ῞Οτι δέν θά ὑπάρχει πουθενά οὔτε στήν ψυχή οὔτε στό σῶμα μας. «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος»!
 

   Εἶναι, συνεπῶς, ἀπολύτως εὔλογη ἡ εὐφροσύνη πού αἰσθάνονται ὅσοι ἀναπέμπουν τούτους τούς θριάμβους. Καί ὁ ἀπόστολος συνεχίζει στόν ἴδιο τόνο· «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ᾅδη, τό νῖκος;». Ποῦ πῆγε τό καύχημά σου ὅτι κατέλαβες, κατέκτησες, νίκησες καί κατακύρωσες στόν ἑαυτό σου τά λάφυρα, φόνευσες καί σκότωσες; «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ᾅδη, τό νῖκος;». Δέν τόν συνέτριψε ὁ Κύριός μου; ῏Ω θάνατε, ὅταν ὁ Κύριός μου σ᾿ ἐξολόθρευσε καί σέ λαφυραγώγησε μέ τό σταυρό καί τήν ἀνάστασή του, τότε πέθανες καί γιά μένα. Μέ τήν ἴδια σωτηρία ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη καί στό ἑξῆς «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».
 

   ῎Ας ξεφύγουμε, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν καταδίκη κι ἄς ἔχουμε τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα μας στήν αἰώνια αὐτή σωτηρία!
 
 
 

            ἱ. Αὐγουστίνου, Λόγος 233,

Στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ κατά Λουκᾶν.
 
(᾿Απόδοση Εὐάγγελος Δάκας)

Πέμπτη, 12 Ιούνιος 2014 03:00

Χριστός πάσχων

   ῞Ενα δράμα σέ μορφή κέντρωνα μέ τόν τίτλο «Χριστός Πάσχων» ἀνήκει στήν ποιητική δημιουργία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. ῾Ο ποιητής - πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας συνέρραψε στίχους ἤ σπαράγματα στίχων τοῦ μεγάλου τραγικοῦ Εὐριπίδη καί συνέθεσε τό δικό του δράμα. Παρά τά δάνεια, τό ποίημα κατά τούς εἰδικούς διατηρεῖ τήν πνοή καί τό ὕφος τοῦ ἁγίου ποιητῆ.
   Τό δράμα ξετυλίγεται σέ τρεῖς πράξεις· α) τό Πάθος καί ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ     β) ὁ Χριστός στόν τάφο γ) ἡ ᾿Ανάσταση.
   Λίγο πρίν τόν ἐπίλογο τοῦ δράματος ὁ ἀναστημένος Χριστός ἀπευθύνει τά τελευταῖα του λόγια πρός τούς μαθητές του. ῾Η σύνθεση μένει πιστή στό ἁγιογραφικό κείμενο, ἀλλά τοῦ προσδίδει τή χάρη τοῦ ρυθμοῦ καί τῆς ποίησης.

Εἰρήνη ὑμῖν!
Μά τί φοβᾶστε; Νά! χέρια καί πόδια
καί τήν πλευρά μου αὐτή τή λογχισμένη
δεῖτε ξεκάθαρα. Νιῶστε πώς εἶμαι ἐγώ
ὁ ἴδιος πάλι· γιατί τό πνεῦμα δέν ἔχει ἴχνος σάρκας
οὔτε τά κόκκαλα στό πνεῦμα συνυπάρχουν,
καθώς ἐμένα βλέπετε ὅλα νά τά ᾿χω.

῞Οπως ἐδῶ στή γῆ μέ ἔστειλε ὁ Πατέρας,
ἔτσι σᾶς στέλνω ἐγώ στόν κόσμο ὅλο
καί μεταδίδω στούς φίλους μου, ἐσᾶς,
τό Πνεῦμα τ᾿ ῞Αγιο· πάρτε το!
Κηρύξτε στόν καθένα ἐμέ μαζί μέ τόν Πατέρα
μία θεότητα μέ τό πανάγιο Πνεῦμα.
Τρέξτε, λοιπόν, πηγαίνετε, κήρυκες ἀγαπημένοι,
τραγούδια νίκης σκορπίστε πάνω στή γῆ.
Καί στά βασιλικά παλάτια τριγυρνώντας
πεῖτε το, καί νά τ᾿ ἀκούσουν ὅλοι
στήν πόλη τοῦ Δαυΐδ·
ἡ σωτηρία ἀπό τόν τάφο ξεπηδᾶ.

Δικοί μου μάρτυρες σ᾿ ὅλη τή γῆ γενεῖτε
καί θά σωθεῖ ὅποιος -ἀφοῦ τό λόγο σας δεχτεῖ-
μετέχει καί στό βάπτισμα, τῆς ἁμαρτίας λυτήριο.
Μά κεῖνος πού τά λόγια σας μ᾿ ἀποστροφή θά διώξει,
κατάκριση θά λάβει ὡς ἄπιστος.
Κι ἀκόμη μιά τοῦ Πνεύματος σᾶς δίνω χάρη·
ὅποιον ἀπ᾿ τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας
σεῖς τόν λύσετε, θά μείνει ἐλεύθερος
καί λυτρωμένος τῆς κρίσεως τήν ὥρα.
᾿Ενῶ στῆς ἁμαρτίας τά δεσμά αἰώνια θά στενάζει
ὅποιος δέν λάβει ἄφεση ἀπό σᾶς.


                                   

(ΕΠΕ 8,241-243. ᾿Απόδοση Β.Σ.)

Τρίτη, 24 Μάρτιος 2015 03:00

Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου!

    evaggelismosΤή στιγμή πού ὁ Θεός ἔσκυψε νά ἀφουγκραστεῖ κι οἱ ἄγγελοι πάψαν τήν ἀέναη δοξολογία τους κι ἡ πλάση ὁλόκληρη κράτησε τήν ἀνάσα της γιά νά ἀκούσει, ἡ ἄσημη παρθένος τῆς Ναζαρέτ ἁπλά καί ταπεινά ἀλλά καί μέ συναίσθηση ἀποκρίθηκε·
    ᾿Ιδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου!
    Κι ἔπειτα ἀπ᾿ τήν ἱερή σιγή ξέσπασε τό θεϊκό γιορτάσι. Αὐτό πού ἄρχισε αἰῶνες πρίν, ἀλλά εἶναι πάντοτε τωρινό. «Σήμερα», λέει ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, «ὁλόκληρη ἡ κτίση χαίρει. Καί δέν μένει ἔξω ἀπό τή γιορτή οὔτε αὐτός πού κρατεῖ στά χέρια του τόν οὐρανό. Διότι αὐτά πού συμβαίνουν σήμερα εἶναι ἕνα πραγματικό πανηγύρι». ῞Οσα συνέβησαν τότε καί συμβαίνουν καί σήμερα, καί θά συμβαίνουν στό κάθε σήμερα τῆς ὀρθόδοξης λατρευτικῆς παράδοσης, ἔχουν τήν ἀρχή καί τό ξεκίνημά τους στή σεμνή ἀλλά συγκλονιστική κατάθεση τῆς Μαρίας·
    ᾿Ιδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου!
    «Μόλις πρόφερε τήν ἀπάντησή της, ἀμέσως ὅλα πραγματοποιήθηκαν. Κι ὅπως, μόλις ὁ Θεός πρόσταξε “γεννηθήτω φῶς”, ἀμέσως διαλύθηκε τό σκοτάδι, ἔτσι ἀκαριαῖα μέ τή φωνή τῆς Παρθένου ἀνέτειλε τό ἀληθινό φῶς. ῾Ενώθηκε ὁ Θεός μέ τήν ἁγνή της σάρκα, πού μέ τήν καθαρότητά της ἀνέδειξε ὡραία τήν κοινή ἀνθρώπινη φύση, καί κυοφορήθηκε στή μήτρα της Αὐτός πού “φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον”».
    Γεμάτος ἀπορία καταλήγει στό λόγο του «Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν» ὁ ἅγιος τῆς ᾿Εκκλησίας μας· «Γι᾿ αὐτά τά λόγια ποιά εὐχαριστία θά βρίσκαμε ἐμεῖς ἄξια γιά νά σοῦ προσφέρουμε; Πῶς νά σέ προσφωνήσουμε ἐσένα, πού ἀντάξιό σου τίποτα δέν ὑπάρχει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους; Τά δικά μας λόγια εἶναι γήινα, ἐνῶ ἐσύ ξεπέρασες τίς κορυφές τούτου τοῦ κόσμου. Μόνο οἱ ἄγγελοι καί νοῦς χερουβικός καί γλώσσα πύρινη μποροῦν νά σοῦ προσφέρουν λόγους τιμητικούς. Γι᾿ αὐτό κι ἐμεῖς ζητοῦμε νά ᾿βροῦμε ἀγγελική φωνή. Κι ἄλλη κατάλληλη προσφώνηση δέν βρίσκουμε ἀπ᾿ τό χαιρετισμό τοῦ οὐρανοῦ πού σοῦ ᾿φερε ὁ Γαβριήλ·
Χαῖρε Κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ!».

                                ᾿

Απόδοση Β. Σ.

symboules* Αὐτή εἶναι πραγματικά φιλοστοργία μητέρας, τό νά εἶναι ἕτοιμη νά ὑπομένει τά πάντα χάριν τοῦ παιδιοῦ της.

* Αὐτό θά πεῖ μητέρα γεμάτη στοργή καί ἀγάπη γιά τό παιδί της· Νά τό παροτρύνει καί νά τό ἀπομακρύνει ἀπό τό σπίτι, ὅταν τό καλεῖ τό καθῆκον, καί νά ὑπομένει ἤρεμα τόν ἀποχωρισμό καί νά τό εὐγνωμονεῖ γιά τήν ἀποδημία του.

* Γνώρισμα τῆς μητέρας δέν εἶναι ἡ γέννηση παιδιῶν, διότι αὐτό εἶναι δῶρο τῆς φύσεως, ἀλλά ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, διότι αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐλεύθερη ἀπόφασή της... Δέν κάνει, λοιπόν, τή γυναίκα πραγματική μητέρα ἡ γέννηση παιδιῶν ἀλλά ἡ καλή ἀνατροφή τους.

* Οἱ μητέρες ἐκεῖνες πού, ἀποχαυνωμένες ἀπό τό πάθος τῆς νοσηρῆς ἀγάπης, ἐπιδιώκουν εἰς βάρος τοῦ συμφέροντος τῶν παιδιῶν τή συνεχῆ παρουσία τους κοντά τους, θά μποροῦσαν δίκαια νά ὀνομαστοῦν ὄχι μητέρες ἀλλά φόνισσες τῶν παιδιῶν τους.

Πέμπτη, 12 Ιούνιος 2014 03:00

Νουθεσίες Μεγάλου Βασιλείου

᾿Εάν θέλεις νά ἁρπάξεις τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γίνε βιαστής. Βάλε τόν αὐχένα σου στό ζυγό τῆς ὑπηρεσίας τοῦ Χριστοῦ... ᾿Ελάφρυνέ τον μέ τόν κόπο τῶν ἀρετῶν, μέ νηστεῖες, μέ ἀγρυπνίες, μέ ὑπακοή, μέ ἡσυχία, μέ ψαλμωδίες, μέ προσευχές, μέ δάκρυα, μέ χειρωνακτική ἐργασία, μέ τήν ὑπομονή κάθε θλίψεως πού ἔρχεται ἐναντίον σου καί ἀπό τούς δαίμονες καί ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Νά μή σέ πείσει μέ τόν καιρό ὁ ὑψηλόφρονας λογισμός νά ἐλαττώσεις τούς κόπους, γιά νά μήν καταληφθεῖς στή θύρα τοῦ θανάτου γυμνός ἀπό ἀρετές καί βρεθεῖς ἔξω ἀπό τίς πύλες τῆς βασιλείας.
Προκοπή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ προκοπή στήν ταπείνωση· ἀπό τήν ὑψηλοφροσύνη προέρχεται ἡ ἥττα καί ἡ ἀτιμία.
᾿Εξέταζε τήν ἐργασία κάθε ἡμέρας, σύγκρινέ την μέ τήν ἐργασία τῆς προηγούμενης καί φρόντιζε νά βελτιωθεῖς. Πρόκοβε στίς ἀρετές, γιά νά πλησιάσεις τούς ἀγγέλους.

  Λόγος ἀσκητικός Α',
  ΕΠΕ 8, σελ. 123

Πέμπτη, 12 Ιούνιος 2014 03:00

Δόξα στἀ μεγαλεῖα σου, Κύριε!

Πῶς καί πῦρ ὑπάρχεις βλύζων;
Πῶς καί ὕδωρ εἶ δροσίζων;
Πῶς καί καίεις, καί γλυκαίνεις;
Πῶς φθοράν ἐξαφανίζεις;
Πῶς θεούς ποιεῖς ἀνθρώπους;
Πῶς τό σκότος φῶς ἐργάζῃ;
Πῶς ἀνάγεις ἐκ τοῦ ᾅδου;
Πῶς θνητούς ἐξαφθαρτίζεις;
Πῶς πρός φῶς τό σκότος ἕλκεις;
Πῶς τήν νύκτα περιδράσσῃ;
Πῶς καρδίαν περιλάμπεις;
Πῶς με ὅλον μεταβάλλεις;
Πῶς ἑνοῦσαι τοῖς ἀνθρώποις;
Πῶς υἱούς Θεοῦ ἐργάζῃ;
Πῶς ἐκκαίεις σου τῷ πόθῳ;
Πῶς τιτρώσκεις ἄνευ ξίφους;
Πῶς ἀνέχῃ; Πῶς βαστάζεις;
Πῶς εὐθύς οὐκ ἀποδίδως;
Πῶς ὑπάρχων ἔξω πάντων,
βλέπεις πάντων τά πρακτέα;
Πῶς μακράν ἡμῶν τυγχάνων,
καθορᾷς ἑκάστου πρᾶξιν;
Δός ὑπομονήν σοῖς δούλοις,
μή καλύψῃ τούτους θλῖψις.
 
     

Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος