Τά χρόνια φύγανε σά λαθρομετανάστες,
καπνός στό δρόμο μου οἱ σκιές π᾿ ὅλο πυκνώνουν
κι ἀθώρητος μέ πλησιάζει ὁ Ἄλλος
μέ βῆμα σιγαλό σά βελουδένιο.
Τήν ὥρα τῆς συγκομιδῆς στή ζυγαριά τῆς κρίσης
τό ξέρω πώς δέ θά ᾿μαι ἐγώ πού θά μετρήσω
πόσον καιρό σπατάλησα σ᾿ ἄσκοπες ἐπιδόσεις
καί πόσον ἐξαγόρασα δουλεύοντας μ᾿ εὐθύνη.
Τώρα μοῦ μένει νά πατῶ μ᾿ ἀξιοπρέπεια
τ᾿ ὀλισθηρό κατώφλι τῆς ἐξόδου
χωρίς συναισθηματικές πλειοδοσίες.



Μέ καρτερεῖ μιά θάλασσα ἀσύνορη,
γαληνεμένη ἐλπίζω,
μέ τοῦ ζεφύρου τίς μυρίπνοες αὖρες
κι ἐκεῖνες τίς ἐξαίσιες μουσικές π᾿ ἀγάπησα
καί τίς ἀκούω καμιά φορά
ἀπό μακριά, ἀπό βαθιά, ἀπό πέρα.
Ἑορταζόντων ἦχος ἀκατάπαυστος.

Ἰ. Ἀ. Νικολαΐδης

Θά ξαναρχίσω πάλι...
Κι ἄν σύννεφα πλακῶσαν τήν ψυχή,
κι ἄν βούιξε τοῦ κόσμου τούτου ἡ Κίρκη,
νά μέ πλανέψει ἀπ᾿ τῆς καθάριας βιοτῆς τή στράτα
κι ἄν ἄμετρες οἱ ἀποκλίσεις
κι ἀπρόβλεπτα, στοῦ δρόμου μου τό κέντρο, στηθῆκαν οἱ παγίδες,
τοῦ ὀνείρου δέν σταμάτησαν τά θέλγητρα κι οἱ ἐλπίδες.
Τῆς πρώτης τῆς ἀγάπης τά σκιρτήματα
τά πάγωσα στῆς ἔπαρσής μου τούς χειμῶνες
καί μακριά Σου ἀβάστακτες οἱ ἀλγηδόνες.
Δέν θά σταθῶ συντρίμμια νά μετρῶ
τόσα πολλά ἐντός μου καί τριγύρω.
Τά ἀπύθμενα νά λογαριάζω
δέν θά σταθῶ παγιδευμένη στό βυθό.

Θά ξαναρχίσω πάλι...
Τούς κτύπους τῆς καρδιᾶς μου ἐνώπιόν Σου θά μετρῶ·
θά ψάλω πάλι τό τραγούδι τοῦ Δαυΐδ, τῆς Σουλαμίτιδας τό ἄσμα·
θά βυθιστῶ μές στό καθάριο τοῦ οὐρανοῦ Σου,
χωρίς πισογυρίσματα καί ἀποσπάσεις περιττές τοῦ νοῦ μου.

Θά ξαναρχίσω πάλι...
ὅπως Σέ πρωτογνώρισα σάν ἤμουνα παιδί
μ᾿ ἁπλότητα, μ᾿ εὐθύτητα καί μέ ταπεινοσύνη·
θά προσκυνῶ καί θά εὐλογῶ
μέ τῆς καρδιᾶς μου τήν πνοή
τό ἄμετρό Σου ἔλεος καί τήν Ἀγάπη,
πού ἀποκλίσεις ἄμετρες καλύπτει, Λυτρωτή.

Γ.Δ.

Ἀδελφέ μου,
πόσο στάθηκα κοντά σου
στή μπόρα πού σέ βρῆκε;
Πόσο μοιράστηκαν
τά φτερά μου
τό βάρος τῶν δικῶν σου;
Πόσο σέ κατάλαβα
καί σ᾿ ἔνιωσα;
Πόσο δική μου
ἔκανα τή χαρά σου;
Πόσο πρόσεξα
μήπως γίνω πρόσκομμα
ἀρνητικό στήν πορεία σου;
Πόσο μέ ἀπορρόφησαν
τά δικά μου κι οἱ δικοί μου
 (θαρρεῖς κι ἐσύ
δέν εἶσαι δικός μου);
 Πόσο θυσίασα
ἀπό τό χρόνο μου
γιά τίς ἀνάγκες σου;
Πόσο σέ σκέφτομαι
κάθε μέρα λέγοντας:
«Κύριε, ἐλέησε
τόν ἀδελφό μου»;
Ἀπόψε καταθέτω
μπροστά στό Σταυρό
δύο δάκρυα μετάνοιας
 καί ἱκετεύω:
- Κύριε, βοήθησέ με
 νά ἀγαπήσω
 «τόν πλησίον μου
ὡς ἐμαυτόν».

Κ. Βασιλείου

Δάσκαλε, νυχτοφύλακα τοῦ Γένους,
στή νέα γενιά πού τή στεγνώσαμε ἀπερίσκεπτα
μέ πλανερή τήν ἠλεκτρονική ἀφθονία,
παρακαλῶ σε,
ἐμφύσησε ξανά τό λογισμό καί τ᾿ ὄνειρο.
Σέ βλέπω ξεμοναχιασμένο ἐκεῖ στό μετερίζι σου
νά στέκεις ἀναμαλλιασμένος ἀπό τούς ἀνέμους
κοινωνικῶν ρευμάτων κι ἰδεῶν.

Τό νιώθω, ὡστόσο, στήν καρδιά σου συντηρεῖς
τ᾿ ἀρχέτυπα, τή γνώση τῆς ᾿Αλήθειας
πού καίει, φωτίζει καί διδάσκει
ἐνίοτε μέ παθήματα.
῎Εργο σου τώρα ν᾿ ἀποδώσεις ἀπό τήν ἀρχή
σ᾿ ἀνθρώπους καί σέ πράγματα
τό ξεχασμένο, ἀληθινό τους ὄνομα,
ἐκεῖνο τό ῎Ετυμον,
νά λειτουργήσει πάλι ἡ ᾿Επικοινωνία.
Κολώνα δωρική τοῦ Παρθενώνα ἐσύ,
κράτα τή χάρη καί τό μέτρο μ᾿ αὐστηρότητα.
                
                                                   ᾿Ι. ᾿Α. Νικολαΐδης

Φυλλομετρῶ τά χρόνια πού διαβήκανε...
Πολύτροπη, Θεέ μου, ἡ ἀγάπη Σου·
παράδοξα μακρόθυμη κι ὡραία.
Πολύμορφη φροντίδα ἀγαπητική·
συμμαζεύεις τά κομμάτια τῆς ψυχῆς,
τό «εἶναι» μου ἀνακαινίζεις,
σάν βασιλόπαιδα μέ μεγαλύνεις.

Μετρῶ καί τά ἐρχόμενα...
Τά τῆς ψυχῆς μου τ᾿ ἀναδέματα
καί τά δεινά τοῦ κόσμου
δέν εἶναι μπορετό νά τά δρομολογήσω.
Στά χέρια σου τά πατρικά τά ἀσφαλίζω.

᾿Ενδόμυχος ὁ ψίθυρος
τῆς ἀνεπάρκειάς μου σοῦ κραυγάζει·
Τῆς νέας τῆς χρονιᾶς ἡ ἀρχή καί τό τέλος
νά εἶσαι Σύ, ὁ Θεός μου ὁ ᾿Αγαπημένος.

Γ.Δ.

Μές στῆς ζωῆς μου τό χειμώνα
ὥς τά βαθιά χαράματα θά Σέ προσμένω,
πότε νά ᾿ρθεῖς καί πάλι,
ν᾿ ἀλλάξεις γύρω μου κι ἐντός μου τό τοπίο.
Τότε θά πάρουνε τά χιόνια μιά ἄλλη λάμψη,
θά γίνουν τά γυμνά κλαδιά ποιμενικές φλογέρες
κι ἀντί φοβέρες βουερές ὁ ἀγέρας ν᾿ ἀπειλεῖ,
τῆς παραδείσιας βιοτῆς μηνύματα θά φέρνει.
Στ᾿ ἀγγελικό τροπάρι τῆς εἰρήνης
σά φύλλα θά σκορποῦν κιτρινισμένα οἱ ἔγνοιες
κι ἡ κρύα καρδιά τή θαλπωρή θά νιώσει τῆς ἀγάπης
καί τή δική της γλώσσα θά μιλήσει.
Ὤ, μήν ἀργεῖς, Σέ καρτερῶ μ᾿ ἀδημονία,
μεγάλη Προσδοκία τῶν ἐθνῶν
μά καί δική μου!

Ἰ. Ἀ. Νικολαΐδης

Τό ὄνομά σου δῆλον·
ἐγρήγορση τό κάθε βῆμα σου.
Ὅλη ἡ ζωή μαρτύριο
καί μαρτυρία.
Τρεῖς κύκλοι φωτεινοί
ἡ πορεία σου· ἡ ἄσκηση,
ἡ κατάνυξη, ἡ ἀλήθεια.
Θεολογίας γνώση ὁ λόγος σου
κι ἡ ὑπομονή
ταπείνωση τῆς φύσης·
 μακαριότητα ἄφατη ἡ προσευχή.
 Ὀρθοδοξίας βράχος
στῆς αἵρεσης τή φοβερή ὁρμή
καί στηριγμός
στόν κλύδωνα τῆς Ἐκκλησίας,
τῆς χάρης καύχημα.

Πλημμύρισαν κρουνοί θεολογίας.
Στήν ποίηση
γευθήκαμε εὐφροσύνη,
τ᾿ ἀγώνισμα ζηλέψαμε
τῆς θείας ἡσυχίας
καί τούς καρπούς τῆς σύμπνοιας
μιᾶς ἅγιας φιλίας.

Στά χείλη σου, Γρηγόριε,
ἡ χάρις ἐξεχύθη»,
ὅμοια καί στή ζωή σου!

Παρεπίδημος

Ξετρελαθῆκαν σήμαντρα, καμπάνες
νά διαλαλοῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης
Χριστός Ἀνέστη!
Ὦ Πάσχα τῶν προγόνων μου τερπνόν
ἑλληνικό ὥς τίς ρίζες πανηγύρι
καί πάντα ὀρθόδοξο
στίς λαμπροφόρες ἐκκλησιές μας τίς βυζαντινές.
Καί γύρω ἄλλος τρισμέγιστος ναός
μέ θόλο τόν βαθύ οὐρανό.
Στή ρεματιά ξεχάστηκε τ’ ἀηδόνι
τή νέα ζωή στίς τρίλιες του νά ψέλνει,
μαγευτικά ἠχοχρώματα δοξαστικά.
Ἡ γῆ στόν καταπληχτικό ἀργαλειό της,
μιά μυροφόρα ἀλλιώτικη κι αὐτή,
ἐργάζεται τό ἐργόχειρό της νύχτα-μέρα
θαμπωτικά κεντίδια, καί σαστίζουνε τά μάτια.
Στοῦ ἥλιου τήν ὥρα μές στό φῶς
κατρακυλᾶνε τά νερά ἀρωματισμένα
καθώς ν’ ἀντισταθοῦνε δέν μποροῦν
στή γοητεία τῆς θάλασσας, πολύβουης καί μεγάλης.
Ὦ Πάσχα, τῶν παιδιῶν χαρά καί τῶν γερόντων,
γλυκό σάν τῆς Ἀγάπης τό φιλί,
μιλᾶς μές στήν καρδιά μου καί τήν ἀνασταίνεις.

Ἰ. Ἀ. Νικαλαΐδης

Στούς δρόμους σου, πού διάβηκες, διαβαίνω.
Ἀλλάξανε ὅμως τόσα πολλά...
Δέν ἔχουμε ρωμαίους στρατιῶτες,
θηρία, μονομάχους καί φωτιά.

Δέν ἔχουμε ἀγάλματα καί τύμβους,
δρόμωνες στόν Θερμαϊκό.
Δέν χτίζουμε πιά ἄλλο κατακόμβες·
λεύτερα προσκυνοῦμε τόν Θεό.

Κι ὅμως, θαρρῶ, χτές ἦταν πού περνοῦσες
κάπου ἐκεῖ στήν Κόκκινη Ἐκκλησιά.
Περπάταγες κοντά στά μαθητούδια,
σαΐτευες μέ λόγια τήν καρδιά.

Σέ εἶδα νά εὐλογᾶς μέ τά δυό χέρια
κάθε κατηχητόπουλο μικρό.
Νά ἀγρυπνᾶς γιά τή Θεσσαλονίκη,
νά μεσιτεύεις γιά ἕνα λαό.

Ἅγιε Δημήτρη μου, Σαλονικιέ προστάτη,
πότε βιγλάτορα στά τείχη σέ θωρῶ
κι ἄλλοτε νά περνᾶς ἀνάμεσά μας
καβάλα στ᾿ ἄλογο τό φτερωτό.

Ἄγγελο παραστάτη καί προμάχο
στήν πόλη τούτη σ᾿ ἔβαλε ὁ Θεός.
Ἀρίφνητες οἱ χάρες σου, ἅγιέ μου!
Ἀπό τά πλούτη σου ἄς γεύομαι κι ἐγώ.

Δέσποινα Δαμιανίδου

Δασκάλα

Τοῦ Ὄρθρου τά τροπάρια
μηνᾶνε τῆς γέννησής Σου τόν ἐρχομό.
Ξεσήκωμα τοῦ νοῦ
καί τῆς καρδιᾶς μου γλυκειά νοσταλγία
νά ζήσω τό μυστήριο τό ξένον.
Σάν τή λαχτάρα τῶν παιδικῶν χρόνων
νά εἶμαι ἕνα ἀγγελούδι ἀνάμεσα στά ἄλλα,
νά στέκομαι νά Σέ βλέπω ὧρες ἀτέλειωτες
στήν ἀγκαλιά τῆς γλυκειᾶς Μητέρας
κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Ἰωσήφ.
Σάν τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας
τά γλυκά σκιρτήματα,
νά φτάσω στό ναό Σου μέ τό χάραμα,
νά προλάβω νά συναντήσω
τῆς γέννησής Σου τό θαῦμα.

Καί τώρα, στή βίωση τοῦ πεσμένου μου ἑαυτοῦ,
φίλημα ζωῆς, μήνυμα οὐράνιο
καί μυστικό ξεσήκωμα τοῦ νοῦ μου
τό «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε»,
μέ βιάζει νά ἑτοιμαστῶ καί νά πορευθῶ.

Γ.Δ.